O tej trójce końskich dzieci, być może dziś świat usłyszy pierwszy i ostatni raz. Mają tylko jedną szansę, by wybłagać Was o życie. Jeśli się nie uda, pojadą do ubojni.

Jest ich trzech. Dałam im na imię Hugo, Baltazar i Syriusz. To są konie już sprzedane na mięso. To są nadal źrebaki. Są duże, bo to konie w typie zimnokrwistym. Właśnie za takie jak one, ubojnie i konsumenci, płacą najwięcej. Młode mięso, dużo mięśni, najlepsza klasa rzeźna.

One nie mają żadnej historii, nie ma też planu na ich dalsze życie. Przyszły na świat po to, by pojechać do rzeźni. Ich drogi splotły się kilka dni temu u handlarza, który TIR-ami wywozi konie na mięso. Wstawiono je razem, razem jedzą z jednego żłobu, razem pojadą na śmierć. Nie będzie ułaskawienia ani litości. Ich przeznaczeniem jest jedno, mają przynieść dochód.

To dzieci jeszcze, mają po półtora roku, ten kasztanek z jasną grzywą – Baltazar, kilka miesięcy więcej. Każdy z nich jest inny. Kary Hugo nie podchodzi do ludzkiej ręki – boi się, jego dwaj towarzyszenie niedoli jeszcze mają nadzieję, że ktoś je ocali. Syriusz co chwilę wystawiał głowę między prętami, zaczepiał jak małe dziecko. Bawią się czasem, jakby miejsce, do którego trafiły, nie miało znaczenia. Handlarz zacina je wtedy batem raz i drugi, żeby się uspokoiły.

Takich źrebaków widziałam wiele, niestety są to konie, które nie znajdują domów. Ludzie nie chcą ich trzymać tylko po to, by żyły. Gdy przyjechałam drugi raz do tego skupu, one nadal tam stały, patrzyły na mnie i wyciągały głowy. Raz się od nich odwróciłam i wyszłam, przestraszona. Że nie zbiorę pieniędzy ani nie znajdę im domu. Drugi raz nie umiałam im odmówić pomocy i nawet nie podjąć walki o życie tych młodych zwierząt. One miały już założone sznury na głowę, bo miały jechać tego samego dnia wieczorem do Rawicza. Do ubojni koni.