Aktualizacja 15.12.2023 – Niestety nie mam samych dobrych wiadomości, mimo starań lekarza, Wicher odszedł. Prowadzone leczenie przynosiło efekty i pomału, pomału koń wychodził z zołzy, co było dla mnie ogromnym powodem do radości. Co prawda weterynarz od początku zaznaczył, że może być różnie, bo kondycja Wichra była tragiczna, a zołzy to nie jest lekka choroba, ale ja cały czas wierzyłam, że będzie dobrze i po zakończeniu leczenia oraz koniecznej kwarantannie (konia z zołzą i bezpośrednio po niej nie można przenosić do innego stada, bo zołza się błyskawicznie roznosi) zostanie przewieziony do kliniki. Niestety stało się inaczej. Myślałam, że pęknie mi serce, bo wiadomość o jego śmierci dostałam jadąc do niego.

Wicher mimo zapewnienia pasz, które miały go wzmocnić i poprawić kondycje cały czas chudł. Początkowo lekarz sugerował, że tak wyniszczony organizm, który walczy dodatkowo z chorobą ma prawo tak reagować. Jednak gdy leczenie było już na ukończeniu i zeszła gorączka, a koń mimo dobrego apetytu nadal błyskawicznie tracił wagę, stało się jasne, że wygląd i skrajne wychudzenie konia, nie jest wyłącznym wynikiem zołzy. Objawy wskazywały, że koń miał nowotwór i stąd dalszy spadek wagi mimo opieki lekarza i zadawania paszy w ilości, która powinna dać mu siłę i poprawiać kondycje.

Myślę, że właściciele sprzedając go na mięso wiedzili co mu dolega i dlatego zdecydowali się go pozbyć. Jedyne pocieszenie, że dzięki Wam, nie został zaszlachtowany w rzeźni. Dzięki Wam miał do końca opiekę lekarską, paszy pod dostatkiem i spokój. Dziękuję Wam z całego serca. Przykro mi bardzo, że umarł. Mam też wyrzuty sumienia, że mimo chęci to nie mogłam go zabrać od handlarza. Musiał zakończyć leczenie i przestać rozsiewać zołzy. Wiem, że gdybym go przywiozła naraziła bym życie tych staruszków, które są w fundacji, bo na pewno by się zaraziły i istniało duże ryzyko, że nie wszystkie by to przeżyły. Mamy przecież dużo bardzo starych, schorowanych koni, narażenie ich byłoby skrajną nieodpowiedzialnością z mojej strony. Nie mogłam go też zabrać do kliniki, bo każda odmówiła przyjęcia – jest to zrozumiałe, bo tam są przecież chore konie i tak poważna choroba, jak zołzy, rozniosła by się błyskawicznie siejąc spustoszenie.

Bardzo mi przykro, że muszę do Was przyjść z taką smutną wiadomością. Tak bardzo chciałam, żeby on wrócił do zdrowia. Wierzyłam, że skoro udało się opanować zołzę tak ciężką, że z popękanych węzłów chłonnych lała się ropa, będzie żył i może nie od razu, ale wróci do dobrej formy. Wiem, że zrobiłam co mogłam ale to nie koi mojego żalu. Wiem też, że w sytuacji, w jakiej znalazł się Wicher i ja, nie było dobrego wyjścia. To będą smutne święta.

Do zobaczenia Wicher w tym lepszym świecie gdzie konie nie mają właścicieli i chorób. Gdzie są wolne.