Kochani, dziś Mikołajki. Jest biedny osiołek, którego sprzedano do handlarza, a któremu chciałabym pomóc. Ale potrzebuję Was by to zrobić, bo ten obrzydliwy człowiek nie dał mi nawet czasu na działanie. Dałam osiołkowi na imię Mikołajek – na szczęście. Nich mu się dzisiaj powiedzie i uzbiera na zaliczkę, bo jeśli nie da rady to jutro zabierze go rzeźnik. 

Mikołajek jest jednym z tych osiołków, które przez większość swojego życia doświadczały tylko cierpienia. Od urodzenia mieszkał w komórce, do której raz na jakiś czas zaglądał gospodarz, tucząc go tym co, akurat miał pod ręką. O czułej ręce Pana nie było nigdy mowy, bo w takich miejscach zwierzęta są tylko kilogramami mięsa, które trzeba jak najszybciej utuczyć i sprzedać do ubojni. Tak samo, jak jego poprzedników, Mikołajka czeka rzeź. Jego mama, która była w tym samym miejscu, już pojechała. Mikołajek ją pamięta i tęskni, szkoda, że na nikim tutaj to nie robi wrażenia. Szkoda, że nikt nie liczy się z tym co czują te biedaki.

Handlarz odkupił go z sąsiadującej wsi. Przywiózł i upchnął w swojej oborze, którą pobudował z pieniędzy zarobionych na mordowaniu zwierząt. Dla niego Mikołajek to kolejny interes, który szybko zostanie ubity. Dosłownie. Nie mam zrozumienia dla takich sytuacji i nigdy mieć nie będę, bo doskonale wiem, że zwierzęta też widzą, czują i cierpią.  Ludzie serwują im piekło byle tylko zarobić.

Mikołajek był na ten świat sprowadzony w jednym celu, tak samo, jak jego poprzedni bracia i siostry. By umrzeć i zawisnąć na rzeźnickim haku w zalanej krwią rzeźni. Nie był wypuszczany, by nie chudnąć. Kilogramy przybywały, czas mijał, aż w końcu nadszedł dzień sądu. Osiołek dziś w oborze handlarza wyczekuje już tylko śmierci.

Zobaczcie na niego jaki jest przestraszony. Nim przyjechałam to handlarz wyciągnął go z obory żeby go zważyć, a Mikołajek cały czas chciał schować się z powrotem. Nie zna ani śniegu, ani słońca, bo całe życie trzymali go w zamknięciu, a teraz chcą zabić!