„Na imię mi Groszek i urodziłem się w oborze. Biegam tu sobie w koło, zaczepiam moją mamę ale ona nie chce się ze mną bawić tylko cały czas jest zdenerwowana. Czuje, że ona się boi i chciałaby abyśmy wyszli z tej ciemnicy ale nic nie może zrobić. Tutaj rządzi taki straszny człowiek, którego się boje. On zawsze zamyka drzwi bardzo dokładnie, nawet nigdy nie widziałem co jest za nimi. Odkąd się urodziłem, zawsze tu było bardzo głośno, krzyki człowieka i rżenie innych koni, które słyszę. Boje się tego, że i nas zabiorą w jeszcze bardziej okropne miejsce. Moja mamusia chyba przeczuwa, że nie spotka nas nic dobrego. Że nigdy nie poznam świata i nie zostanę pokochany. Moja mamusia, która tak bardzo stara się mnie bronić, kiedy ja potykam się o własne nóżki uciekając przed człowiekiem, nie da sobie rady. Oboje nie damy rady. I nikt po nas nie przyjdzie, bo próśb małych kucyków nikt nie słucha.”

Kochani, sytuacja jest wyjątkowo ciężka. W komórce u handlarza stoi mama kucka ze źrebakiem. Handlarz zarzeka się, że źrebak urodził się u niego. Nie wiem czy to prawda bo to krętacz, nie raz mnie już okłamał. Ale wiem, że musimy zrobić wszystko by im pomóc. Dałam maluszkowi na imię Groszek, jego mamie Kluska, oboje mają być zabrani w sobotę rano. Za ich życie handlarz chce 3200 zł. Wpłaciliśmy zaliczkę ale trzeba spłacić resztę, a czas się kończy.

Wiem, że wciąż Was proszę, za co bardzo przepraszam. One sobie nie poradzą, nie uciekną, cudu nie będzie. Nie przyjdzie nikt inny i nie zabierze maleństw do siebie. Świat o nich nie wie, Groszek nigdy nie był na dworze, nawet nie wie, jak wygląda podwórko. Wszystko, co zdążył zobaczyć, to tylko cztery ściany obory i handlarza.

Błagam o pomoc. Nie pozwólmy ich zabić, to nie może się tak skończyć!