Wczoraj moje serce kolejny raz rozpadło się na kawałki. U handlarza zobaczyłam dwa osiołki. Marcelinkę i Misia. Mama i synek. Stały powiązane liną. Wyglądały z tego zardzewiałego, blaszanego garażu, który handlarz postawił na polu, by móc kupować jeszcze więcej zwierząt rzeźnych. On tam trzyma najczęściej osiołki skazane na śmierć, bo mówi, że tam jak ryczą, to w domu nie słyszy. Marcelina i Misio były zastawieni paletą by nie uciekły, przerażeni i przejmująco smutni obserwowali, co się dzieje na zewnątrz. Na widok handlarza bardzo się zdenerwowały i usiłowały szybko się wycofać i schować, ale te liny rzeźnickie przecież są bardzo mocne. Zaciskały się tylko na ich głowach, coraz mocniej, aż się bałam czy nie poprzecinają im skóry. Zaczęłam krzyczeć na niego, żeby nie podchodził, a ten rechocząc obrzydliwie, zaczął je jeszcze straszyć. Śmierdział piwem i one to czuły. Prosiłam go, żeby się uspokoił, ale ten śmiał się tylko, że teraz to i tak mają super.

„Nad czym pani znowu się trzęsie? Toż to warte tyle, co mięso. Ta stara była źrebna, ale zrzuciła ciąże tydzień temu, a wiadomo, że darmo karmił nikt nie będzie. A ten mały ma rok ponad, ale nie dość, że ogier to jeszcze koślawy i krzywy. Chłop taki trzymał, pijaczyna. Dobrze, że je sprzedał w końcu, bo jeszcze by mu zdechły i dopiero by miał stratę. Nie raz zapomniał nakarmić więc chudawe te osły. Ten mniejszy się u niego urodził, krzywy taki, te nóżki słabe jak patyczki, bo na gnoju zawsze stały, na dwór nie puszczał, a karmił jak karmił. Ale jednego co im nie żałował to ręki i kija hahahaha dlatego tak po ścianach skaczą teraz, aż mi się cały blaszak rusza. Musiałem paletą je zastawić i uwiązać, bo nie wiem, czy od tego szarpania tych sznurów nie ściągną, kantary co prawda też mają, ale to nie utrzyma. Jak by poszły, dopiero bym sobie narobił, to nie do złapania jest.
Mogę sprzedać, ale po co pani kłopoty? Mało ma pani roboty u siebie? Tych koni tyle, kucy, osłów, co pani z tym zrobi jak to tak się boi? Zawiozę na rzeźnie raz-dwa i kłopot z głowy. ”

Patrzyłam na nie, jak się trzęsą. Widziałam jak te straszne liny, wpijają im się w skórę. Nie wiem, które z nich było bardziej przerażone. Czy Marcelinka, która wiedziała, że nie jest w stanie ochronić swojego synka, czy Misio, który tak strasznie drży jak słyszy męski głos? Nie wiem, jakim trzeba być człowiekiem, żeby cieszyć się z przerażania bezbronnych istot. Nie wiem, co trzeba mieć, zamiast serca, by tak postępować. Ale wiem, że jeśli my dziś nic dla Marcelinki i Misia nie zrobimy, on je jutro wywiezie i zostaną zarżnięte. Tak, zarżnięte w rzeźni, bo nikt prócz nas nie da szansy takim biedakom. Ludzie teraz nie chcą mieć kłopotów, zwłaszcza jeśli mogą kupić spokojne zwierzęta, a ogłoszenia są pełne osiołków, które nie uciekają na widok człowieka.

Pytałam handlarza, ile dni będą stały, ale on nie chce ich trzymać, nie będzie ich tuczył. Powiedział, że woli mniej zarobić, a się nie szarpać. Powiedział, że jak dam dziś 900 zł zaliczki, to pozostałe 4000 zł mam dopłacić po niedzieli i je zabierać, a jak mi za mało czasu to wcale mam sobie nie zawracać nimi głowy.

Kochani, nie możemy ich zostawić. Proszę Was ze wszystkich sił o ratunek dla Marcelinki i Misia, osiołków, które tak strasznie zawiódł człowiek. Musimy im pomóc. Po prostu nie możemy  postąpić inaczej, niż wpłacić dziś te 900 zł zaliczki i zrobić co się da, by je uratować.