Poziomkę spotkałam u starego handlarza. Gdy zajrzałam do obory, w jednej chwili poderwała się na obolałe nóżki. Zakołysała się, wyglądało jak by, się miała przewrócić. Oparła się o ścianę, zebrała wszystkie siły, jakie jej pozostały i po kilku chwilach złapała równowagę. Ściśnięte małe chrapki, odchylanie się do tyłu nie pozostawiały złudzeń, że nogi bolą ją bardzo. Lata zaniedbań sprawiły, że dziś nawet jeden krok jest dla niej wyzwaniem. Stała tam, uwiązana liną do żłobu nie wiadomo po co, i wodziła za mną wzorkiem, bacznie obserwując mój każdy ruch. Mimo cierpienia, póki tam byłam, nie położyła się. Strach przed ludźmi kazał jej zachować czujność. Gdy usłyszała głos handlarza, chciała uciec. Ale koń, na którego ludzie wydali wyrok, nie ucieknie. Nie ma jak, nie ma też dokąd. Świat już go nie chce. Nikt nie chce.

Handlarz kupił Poziomkę na targu. Gdy spytałam, po co mu takie kucyki, powiedział, że ubojnia bierze takie bardzo chętnie. Z czterech jest tyle mięsa co z dużego konia, a kuce wychodzą taniej. Nikogo nie interesuje, że koń latami był zaniedbywany, że jest chory, że cierpi. Nikt tu nie myśli o leczeniu, kowalu, pomocy. Tu liczy się tylko, ile można na zabiciu Poziomki zarobić.

Życie Poziomki od lat naznaczone było cierpieniem. Po latach udręki została sprzedana na mięso. Można jej pomóc, można ją leczyć, można zapewnić dobre życie, ale najpierw trzeba ją wykupić z rąk handlarza. Trzeba ocalić jej życie.

Razem ocaliliśmy już wiele takich kucyków. Mają zapewnione leczenie, opiekę kowala i weterynarza. Są zadbane, odpowiednio żywione, odrobaczone i zaszczepione. Poziomka może do tego stada dołączyć.
Życie i transport to 2400 zł. Mam 2 dni na zebranie tej kwoty, w piątek minie termin.
Jeśli się nie uda, nie będę w stanie jej uratować.
Bardzo proszę o pomoc.