Krzysio jeszcze wiosną stał u handlarza z wyrokiem, pamiętam go, chciałam go wtedy wykupić, podarować życie, ale handlarz miał dla niego już inne plany. Nie wiedziałam, że to będzie jedna z tych historii, które będą miały swój finał w tym samym miejscu, gdzie go poznałam – u handlarza.

Trafił wtedy do domu, jako prezent dla dzieci znajomych. Sielankowe życie i pasja do koni, szybko przeminęły z wiatrem.  Dzieci, początkowo zachwycone czworonożnym przyjacielem, chwilę później zajęły się smartfonami i grami. W starciu z technologią i migającym ekranem, koń szybko przestał być atrakcją.  Przez wiele tygodni stał w stajni. Sam, bo towarzystwa innych koni nie było, bezustannie czekał na odrobinę uwagi ze strony swoich właścicieli. Nie mieli czasu dla konia, a jego rżenie coraz bardziej ich irytowało.

W końcu rodzice zadzwonili po handlarza i pozbyto się go w najprostszy, ale i najgorszy dla konia sposób. Odesłano go na pewną śmierć.

Handlarz sam zapytał, czy go pamiętam i nie chcę odkupić, bo i tak już dużo na tym stracił, a każda złotówka więcej, to dla niego odrobienie strat. Zgodziłam się bez zawahania, Krzysio nie musi teraz umierać, to jeszcze nie jest jego czas. Jest dom, który da mu schronienie i miłość na jaką zasłużył ale nie ma pieniędzy by spłacić handlarza i zapobiec śmierci Krzysia.

Za życie konia handlarz chce 6700 zł. Tym razem nie musiałam o nic prosić, sam zaproponował zaliczkę, którą mam wpłacić najdalej do piątku. Na „już” potrzeba 1700 zł, wtedy dostanę kilka kolejnych dni na zebranie reszty.

Proszę Was o pomoc w ocaleniu Krzysia. Dajmy mu drugą szansę na życie, w którym nie będzie zagrożony rzeźnią. Niech Krzysio przypomina nam o tym, że obietnice trzeba dotrzymywać, a zdrada nie jest drogą, którą chcielibyśmy podążać. Dla niego to ostatnia nadzieja na normalne i dobre życie. Innej ucieczki nie ma i nie będzie.

„Zdrada to ostateczny cios w sercu, ale prawdziwa moc tkwi w spełnianiu obietnic.”