Stara Ida wpatruje się we mnie, jak by wiedziała, że w tej jednej chwili może wybłagać życie bądź utracić szansę na ratunek. Wyciąga do mnie szyję, na ile pozwala cienka, wrzynająca się w delikatną głowę lina. Nerwowo strzyże uszami i przestraszonym wzrokiem wodzi po oborze. Kopytem o beton uderza tylko raz, bat mocno szczypie i przywołuję ją do porządku. Tu gdzie jest, nikt nie lubi szarpiących się koni. Zrezygnowana opuszcza głowę, zamyka oczy. Stara się nie oddychać, nie ruszać, nikogo nie irytować.
Handlarz śmieje się, że takie stare ścierwa to dobrze wiedzą, że trzeba się słuchać. Tak, Ida doskonale wie, jak bardzo może boleć nieposłuszeństwo. Po tym jednym uderzeniu boi się nawet spojrzeć w stronę człowieka.

Ida tu gdzie jest nie zagrzeje długo miejsca. Dla handlarza stary koń to kłopot i ryzyko. Nie wiadomo czy nie padnie, nie dość, że nie będzie zarobku to jeszcze pieniędzy zapłaconych za konia, nie odzyska. Gdy pytam jak tu trafiła, mężczyzna mówi, że tak jak wszystkie. Właściciel chciał się pozbyć, więc kupił, by sprzedać na rzeź. Dodaje, że się nie zaźrebia już i kuleje, a jak nie ma zysku, to wiadomo, na hak. Na hak rzeźnika. Dla Idy nikt nie przewidział ani emerytury, ani zielonych pastwisk.

Ida słabo je, tęskni za domem, który nie tęskni za nią. Handlarz trzymać jej nie chce. Kupca innego niż ubojnia na kulawego, ponad 20 letniego konia nie będzie. Jeśli dziś nie zrobimy dla Idy nic, w środę wyjdzie ze swojej komórki ostatni raz. Huknie wtedy przed nią trap ciężarówki odwożący niechciane staruszki do ubojni.

Życie Idy i jej transport to 7000 zł. By odroczyć wywóz do ubojni, muszę we wtorek wpłacić, aż 1500 zł zaliczki. Jeśli się nie uda, w środę Ida zakończy życie. Proszę z całego serca o pomoc. Nie mam pracowników, biura, dotacji. Ale mam dla niej miejsce w fundacji gdzie może godnie i w spokoju dożyć późnej starości. Potrzebuję Waszego wsparcia, by dać jej dobry dom i najlepszą opiekę.