Babcia stała już uwiązana i gotowa do transportu. Zdążyli jej zdjąć jedyną rzecz jaką miała – wygodny kantarek, a założyli ciężki skórzany nie wiadomo po co. A ona taka słaba, taka zrezygnowana, zbyt stara by walczyć o własne życie.  Wie, że przegrała i nic jej nie uratuje.

Do handlarza przyjechałam z rozliczeniem, Babcia stała tam i czekała na swoją kolej. Od razu było widać, że zaraz ma wyjeżdżać. Dopytałam mężczyznę, jaka jest jej cena i za ile mogłabym ją odkupić. Uśmiechnął się i powiedział, że ona nie jest na sprzedaż, bo czekać „ze staruchą” nie zamierza… Nim zdążył dokończyć, wyjęłam 500 zł i powiedziałam, że jak poczeka to zapłacę te pieniądze za jej jedzenie. Podziałało, zmienił zdanie w moment. Pewnie szybko policzył, że zarobi na tym. Schował Babcie z powrotem do obory i powiedział, że mam do 6 listopada przywieźć 2000 zł, a pozostałe 3000 najdalej do 10 listopada. 

Babci odebrano prawo do życia „bo jest stara” i do niczego się już nie nadaje. Za lata pracy i rodzenia, jedyne, na co zasłużyła to poniżającą śmierć z ręki rzeźnika. Kupiłam jej trochę czasu, ale muszę jeszcze przekonać Was do pomocy. Nie mam wyjścia albo się uda, albo Babcia nie spędzi emerytury wolna, tylko zostanie zabita, a ludzie za to odpowiedzialni, umyją ręce z jej krwi i jeszcze wezmą pieniądze. Nic ich nie obchodzi jej życie.

Moi Drodzy, ja uważam, że Babcia powinna móc spędzić swoje ostatnie miesiące, a może lata życia wolna i szczęśliwa. Cierpi w milczeniu, nikt nie usłyszy jej, a uciec nie zdoła, jest zbyt słaba i wyniszczona pracą dla ludzi.

Proszę dziś o pomoc dla staruszki, ona też chciałby poczuć się dobrze choć przez chwilę. Może dołączyć do reszty moich emerytów, którzy mieli równie ciężko, jak ona. Bardzo proszę, dołączcie do ratunku.