Ludzie o zgniłych sercach nie mają litości dla starych zwierząt, które całe życie zmuszali do pracy. Te biedne konie po latach służby są wyniszczone, schorowane i słabe, a i wtedy każdy myśli tylko o tym, by na nich zarobić. Trafiają do handlarzy, którzy skupują je za grosze i tuczą przez kilka tygodni sypiąc do koryt tyle zboża, że te dziadeczki nie dają rady zjeść.

Ironią losu jest, że często właśnie u handlarzy te biedaki po raz pierwszy najadają się do syta i nie muszą pracować wiele godzin dzienne. Mogą odpocząć po latach wożenia ludzi i rodzenia, ale to nie wakacje ani emerytura. To wstęp do piekła, które już na nie czeka. Handlarze opasają te konie, by zarobić pieniądze, za które budują okazałe domy, sadzą piękne kwiaty w ogrodach i opłacają ogrodników. Sprzedaż koni na rzeź daje im potężny zarobek.

Dasze handlarz kupił ponad miesiąc temu. Gdy byłam u niego się rozliczyć, ta wysoka klacz stała przywiązana do samochodu i bardzo się denerwowała. Kręciła się i waliła z nerwów nogą, co bardzo irytowało rzeźnika. Krzyczał na nią i szarpał za linę, a ona tak strasznie się bała. Wodziła przestraszonym wzrokiem po podwórzu, bezskutecznie szukając ratunku. Była taka biedna, a ja nie mogłam dla niej nic zrobić, nawet nie mogłam jej zadatkować, bo nie miałam dla bidulki miejsca. Obok, przy drugim samochodzie stała jej przyjaciółka, z którą trafiła do tuczarni. Była biała jak mleko, tak samo stara, jak Dasza i do tego kulawa. Handlarz powiedział, że pracowały w klubie jeździeckim i rodziły. Nie pytałam, co było powodem ich sprzedaży, przecież takich koni uratowaliśmy już dziesiątki, powodem zawsze jest nieprzydatność. Zwierzęta hodowlane, gdy przestają dawać zysk, muszą jeszcze zapłacić swoim życiem, za to, co im robią ludzie i jadą do ubojni. Tak właśnie było i w przypadku tych koni.