Kiedy byłam u handlarza, w jednym okienku obory zauważyłam wyglądający pyszczek małego konika. Nie wiele myśląc, zapytałam handlarza, kogo tam trzyma i czy może mi go pokazać. Zgodził się, ale o ratunku jeszcze nie było mowy. Kiedy weszliśmy do środka obory, moim oczom ukazał się większy kucyk o pięknym budyniowym umaszczeniu. Więc tak dałam mu na imię – Budyń.

Budyń przyjechał ze szkółki, w której pracował od małego, niestety z wiekiem stał się dla nich bezużyteczny, co sprawiło, że znalazł się tutaj. W miejscu, gdzie trafiają wszystkie niechciane konie, by na tej ostatniej prostej jeszcze wycisnąć z ich życia worek pieniędzy i o nich zapomnieć.

Dla Budynia nie postarano się o dom, zapewne nawet nie spróbowano go szukać, tylko wraz z nowym dniem, wysłano w ręce handlarza. Mimo swojej urody i oddania człowiekowi, za lata ciężkiej pracy pod siodłem, ograbiono go z prawa do życia. Tyle warty jest dla człowieka świat zwierzęcia, który mu się poświęcił. Oddać i zapomnieć, wyrzucić jak rzecz i odejść. Czasem myślę, że w ludziach jest mniej człowieczeństwa niż w zwierzętach. One by tak nigdy nie postąpiły.

Myślę, że gdybym nie zauważyła tego pyszczka wystającego z okienka obory, to nie wiedziałabym o nim do dziś. Nikt by o nim nie wiedział. Być może właśnie to go uratowało. Ale czy na pewno? Możemy wspólnie spróbować mu pomóc, jednak wiem, że łatwo nie będzie.

Życie Budynia dla handlarza jest warte 4200 złotych. Już wpłaciłam 2500 złotych a resztę muszę dostarczyć do piątku.

Może i Budyń nie przewiezie już dzieci na siodełku, nie pomoże w gospodarstwie czy na polu, ani nie przysłuży się w żaden pożyteczny sposób, ale to na pewno nie jest powód, by go zabijać. Skreślać z listy żywych i skazywać na śmierć. Odbierać marzenia o byciu wolnym i szczęśliwym. Budyń może dać mnóstwo radości samą obecnością, jeśli trafi do mnie lub nowego domu adopcyjnego. Wiem, że mnóstwo ludzi byłoby szczęśliwych tylko z tego, że Budyń jest. Niestety nie wszyscy podzielają to zdanie i odbierają niewinnym zwierzętom prawo do życia. Dziś Budyń wygląda zapewne dalej przez okienko i marzy, by już opuścić to miejsce, ale sam sobie nie poradzi. 

Dlatego z całego serca proszę o pomoc. Podarujmy mu życie i wspaniały dom, niech trudne dni odejdą w zapomnienie, a nie on.