W szopie handlarza nie ma światła. Dlatego, kiedy otwieram skrzypiące drzwi i wchodzę do środka, niczego nie mogę zobaczyć w ciemności. Słyszę tylko z wnętrza szopy przyspieszony oddech i stukanie małych kopytek po betonowej posadzce. 

Zapalam latarkę w telefonie i wtedy widzę ją. Gniadą, sporą kuckę ze splątaną grzywą, w porwanym kantarze wzmocnionym łańcuchem i plątaniną sznurków, przywiązaną krótką liną do żłobu. Merida. W jej ciemnych przerażonych oczach widać smutek i bezradność. Kiedy podchodzę bliżej, wyciąga w moją stronę głowę, na tyle, na ile pozwala sznur. Dotyka mnie ciepłymi wilgotnymi chrapami a w jej oczach widać niemą prośbę. 

Nadal wierzy, że człowiek jest dobry i że zabierze ją z tego strasznego, zimnego i ciemnego miejsca. Nie wie, że to człowiek ją tu wysłał. I że to człowiek zdecydował, że jej życie zakończy się już za kilka dni pod rzeźnickim nożem. 

Historia Meridy jest banalna. Była kupiona przez gospodarza, dla córek. Jednak córki szybko urosły i nie potrzebowały już kucyka. Nie potrzebował go też gospodarz, dlatego spakował Meridę do przyczepy i przywiózł tu, do skupu koni rzeźnych. Dlaczego tu? Dlaczego nie szukał kogoś, kto mógłby dać Meridzie dom? A może szukał przez pewien czas ale nie znalazł? Tego nie wiem. 

Ale wiem, że Merida cały czas wierzy człowiekowi. Nie jest w stanie zrozumieć, że ktoś, kogo uważała za przyjaciela i opiekuna, skazał ją na śmierć. Może myśli, że jest tu na chwilę? Albo przez pomyłkę? I wiem, że kiedy wyciąga do mnie głowę i ciepłymi, wilgotnymi chrapami dotyka mojej ręki, i patrzy na mnie swoim smutnym, bezradnym spojrzeniem, nie mogę zrobić nic innego. 

Dlatego kucam przy Meridzie, przytulam jej głowę i cicho, obiecuję jej, że wrócę. I że zabiorę ją do moich kucyków, gdzie nikt jej już nie oszuka.

Merida jest duża jak na kucyka, handlarz chce za nią 3600 zł, połowę kwoty już wpłaciłam, a pozostałe 1800 zł muszę dostarczyć do  15 grudnia.

Proszę Was o pomoc. Podarujmy Meridzie w prezencie na święta życie!