Balbinka stoi na rozkraczonych nogach, z trudem zachowując równowagę. Nie patrzy na mnie. Co chwila chowa głowę za słupek, jakby się wstydziła za długiej, sklejonej odchodami sierści. Zawiniętych i zaniedbanych kopyt. Starości. Niedołężności. Swojego wyglądu. Tego, że nikt jej już nie chce. A może swojej naiwności, bo wierzyła, że z nią będzie inaczej. Że ona będzie miała emeryturę i opiekę do końca swoich dni. Przecież mówili, że jest ich przyjaciółka, członkiem rodziny. Kłamali Balbinko, kłamali. Obiecywali dobre życie, póki mieli zysk, a teraz, choć zawsze się starałaś, zostaniesz zabita. Bo i na co komu stara, koślawa Balbinka, którą trzeba leczyć? Kto by ją chciał… no kto…

Handlarz śmieje się, że upomniało się o nią przeznaczenie i wróciła, skąd wyszła. I, że teraz już się spod noża nie wymknie. Już raz wykpiła się śmierci, była tu lata temu i stała w tej samej komórce. Sprzedał ją wtedy na targu w Skaryszewie za dobre pieniądze, była źrebna. Była młoda. Była czysta, zdrowa i nie śmierdziała jak teraz. Nikt nie odwracał się od niej z obrzydzeniem.
Kiedy kilka dni temu zadzwonił telefon, że znowu jest na sprzedaż, pojechał po nią bez zastanowienia, bo cena była dobra. Na miejscu zastał wrak konia ledwo stojący na nogach. Utargował, ile się dało i batem zagonił na trap swojej ciężarówki, bo iść nie chciała wcale. Czy spodziewała się, że sprzedają ją na rzeź? Pewnie nie, ale z takimi kopytami, jakie ma ciężko stać, a co dopiero chodzić.