Helena ma znacznie ponad 20 lat. Spotkałam ją w niedużym gospodarstwie, na jednej z lubelskich wsi. Zamknięta w starej stodole, czekała na wywóz do rzeźni. Handlarz, który chwali się, że rocznie sprzedaje ponad 500 zwierząt, te stare, wyniszczone, najgorzej wyglądające, trzyma schowane. Nikt nie chcę się chwalić takimi zwierzętami. Nikt też nie chce takich koni kupić. Helena to zrezygnowany wzrok, wystające żebra, opadnięty brzuch, krzywe i spuchnięte nogi. To wyliniała sierść, strupy, zaniedbane kopyta. Helena to po prostu stary koń, który nie może już zarobić na człowieka, więc się jej pozbyto. Gdy handlarz otworzył drzwi, stała tam zrezygnowana. Grzeczna i pokorna jak tylko koń, który latami robił u ludzi, potrafi być.

Takie zwierzęta dobrze wiedzą, że gdy nie robią co ludzie każą, spotyka je kara. Nie ma dla nich nagrody za lata udręki i spełniania rozkazów. Są traktowane jak przedmiot służący do rodzenia, wożenia, zarabiania. Takich koni szkoda mi najbardziej. Nie mają nic, co w jakikolwiek sposób zrekompensowałoby im lata pracy często ponad siły. Nie mają też przed sobą przyszłości. Koń w Polsce jest zwierzęciem rzeźnym więc gdy staje się nieprzydatny, a właściciel nie ma chęci go utrzymywać, zostaje przerobiony na mięso. Jedyna możliwość, by zapewnić mu bezpieczną przyszłość to odkupienie go z rąk handlarza.