Uratowaliście Ulę! Dziękuję Wam! – Fundacja Koniki Moniki

Aktualizacja 07.11.2022 – Uratowana w zeszłym tygodniu Ula już została odebrana od handlarza i jest u moich znajomych. Jeszcze w tym tygodniu zabieram ją do siebie. Już z Basią nie możemy się jej doczekać. Jak widać na zdjęciach Ula jest bardzo chuda, nie wiadomo ile czasu była u handlarza i co przeszła ta bidulka. Po przyjeździe do mnie zajmie się nią weterynarz i kowal.

Jedno jest pewne, dzięki Waszej pomocy dostała drugie życie. Teraz czas na dobre jedzenie i odpoczynek wśród kochających ją ludzi. Dziękuję kolejny raz za pomoc jaką ofiarowujecie tym biednym konikom.

Aktualizacja 04.11.2022 – Udało się! Wyzwanie było naprawdę ogromne, ale mamy sukces! Ula będzie żyć. Dzięki wsparciu i zaangazowaniu wielu wspaniałych ludzi, udało się zebrać dla handlarza pełną kwotę za życie Uli. To niesamowite jak wielu z Was naprawdę chce ratować te biedne zwierzęta. Miałam mnóstwo wsparcia od dobrych ludzi wokół siebie. Dziękuję Wam.

Teraz zajmiemy się transportem Uli i jak tylko już z nami będzie, udostępnię Państwu więcej informacji oraz zdjęcia. Po odbiorze odwiedzi ją weterynarz oraz kowal. Chcemy mieć pewność, że z Ulą nic złego się nie dzieje. Wkrótce kolejne wieści. Serdecznie Wam dziękuję z podarowanie kolejnego życia!

Mam deja vu. W oczach Uli jest coś, co mi przypomina kogoś z przeszłości, jakąś sytuację lub jakieś miejsce.

Brakująca kwota: 3400 zł

Termin spłaty: 04.11.2022

Aktualizacja 02.11.2022

Pilne! Jest bardzo źle. Pojutrze kończy się zbiórka dla Uli, a wpłaty przestały napływać. Wciąż brakuje wciąż 3400 zł. Chyba nie uda się jej uratować. Błagam o pomoc!

Aktualizacja 27.10.2022 – Kochani, udało się! Zebraliśmy potrzebną zaliczkę dla Uli. Handlarz już wszystko wie i wyznaczył kolejny termin na dopłatę – 4 listopada. Mamy tydzień czasu, by dozbierać resztę na życie Uli. Tak naprawdę wydaje się to sporo czasu, jednak nie ma co zwlekać i trzeba działać. Ula wciąż tam na nas czeka…

Ula wyciąga w moją stronę kopytko, jakby chciała mi pokazać, jak bardzo cierpi. Po jej wychudzonym ciele wciąż przebiegają dreszcze. Spogląda mi w oczy błagalnym wzrokiem i lekko pochyla głowę.

W jej wzroku jest coś, co mi przypomina kogoś z przeszłości, jakąś sytuację lub jakieś miejsce. Lecz nie potrafię sobie przypomnieć dokładnie. To takie mgliste wspomnienie. Takie deja vu.

Stoimy tak przez chwilę. Mam wrażenie jakby czas zatrzymał się w miejscu a w powietrzu poruszają się maleńkie iskierki. Podchodzę bliżej, delikatnie dotykam chrap Uli i jeszcze raz zaglądam jej głęboko w oczy. Próbuję sobie przypomnieć to wspomnienie ale gdzieś mi umyka. Ula zaczyna cichuteńko rżeć i wkłada mi głowę pod pachę.

Wychodzę szybko, bo nie chcę się rozpłakać kolejny raz przed handlarzem. On wie, że jak płaczę, to trzeba podwyższyć cenę.