Kochani… poznajcie Tulinka. To starszy wałaszek, kucyk, którego życie właśnie stanęło na granicy końca. Stoi samotnie u handlarza i czeka… Nie na ratunek. Nie na cud. Czeka na tę jedną, ostateczną decyzję. Czeka na śmierć.

Nie wiem, skąd trafił. Nikt nie potrafi powiedzieć, jaka była jego przeszłość. Ale patrząc mu w oczy, widzę smutek, jakiego nie da się opisać słowami. Widzę żal. Rozczarowanie. Jakby jego małe serduszko wciąż zadawało jedno pytanie: „Dlaczego?”

Być może kiedyś miał dom. Może dzieci wołały go po imieniu, może miał ulubione drzewko, pod którym odpoczywał w ciepłe popołudnia. Może cieszył się na wschód słońca i poranne powitanie. Może ktoś kiedyś obiecał mu, że już zawsze będzie bezpieczny… A dziś?

Dziś nie ma nic. Nie ma swojego kąta. Nie ma kantarka. Nie ma człowieka. Został tylko sznur, gruby mur i chłód miejsca, w którym życie wycenia się na wagę mięsa.

Tulinek stoi w kącie i milczy. Taki mały, że łatwo go nie zauważyć. Taki cichy, że łatwo o nim zapomnieć. A jednak – wciąż żyje. I być może, gdzieś tam głęboko w środku, marzy jeszcze o jednym przytuleniu, o jednym człowieku, który spojrzy na niego z czułością i powie: „Już nie musisz się bać”.

Ale te marzenia są dziś bardzo, bardzo daleko.

Kochani, mamy szansę go uratować. Handlarz zgodził się poczekać kilka dni, do poniedziałku muszę wpłacić 1500 zł zaliczki. Jeśli się uda, pozwoli mi rozłożyć spłatę pozostałych 3900 zł. W sumie jego życie wyceniono na 5400 zł.

Tulinek nie ma niczego, co mogłoby Was przekonać – nie ma urody czempiona, nie będzie już pracował. Ale ma wdzięczność. I to spojrzenie, które krzyczy o pomoc.

Proszę, pomóżcie mi uratować tego cichego chłopczyka. Pomóżcie pokazać mu, że jeszcze są ludzie, którzy nie przechodzą obojętnie. Że nie wszystkie historie u handlarza muszą kończyć się śmiercią.

To kolejne niewinnie skazane życie. Tylko dlatego, że stał się „nieważny”. Nie pozwólmy mu odejść w milczeniu.

Z całego serca proszę,
Monika