Kochani, w miejscu, w którym poznałam Śnieżkę, jeszcze nigdy wcześniej nie byłam… Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, nie wiedziałam praktycznie nic, poza tym, że na miejscu czeka ktoś, kto bardzo potrzebuje pomocy i na nikogo innego liczyć już nie może.

Na samym końcu podwórka, które mimo wszystko nie cieszyło oka pod żadnym względem, stała niewielka szopa. Rozpadające się drzwi, pożółknięte okno, przez które już praktycznie nic nie było widać, a w nim mały biały pyszczek, który zauważyłam kątem oka, jak wychylał się zza jego ramy. Mężczyzna zaprowadził mnie w jego stronę i zaczął opowiadać, że tam czeka jego towar i że mam tylko chwilę, żeby się namyślić, bo jak nie to on nie zamierza marnować czasu i załatwi to wszystko tak jak zawsze. Po staremu.

Drzwi się otworzyły, poszedł ogromny pisk z zawiasów, a moim oczom ukazał się widok, który złamałby nie jednego… W obskurnej obórce która nie nadawała się już do niczego stała bezbronna klacz. Śnieżka, bo tak dałam jej na imię nie miała w okół siebie praktycznie nic. Jedynie krótki sznur uwiązany na szyi, który miał raptem metr. Zaczęłam krzyczeć, że tak nie wolno, że ma natychmiast dać jej choćby wiaderko z wodą i miarkę owsa, że to nie są warunki dla zwierzęcia! Że błagam o jakiekolwiek lepsze miejsce dla tej bidulki! Usłyszałam jedynie śmiech i że jeśli się zdecyduję to może coś z tym zrobi. Nie mogłabym spojrzeć w lustro, gdybym w tamtej chwili odmówiła wykupu Śnieżki. Choć teraz będzie bardzo trudno uzbierać dla niej pieniądze, to nie mogę nie spróbować… Serce mi pękło w pół, kiedy zobaczyłam, w jakich warunkach stoi i czeka na śmierć…