„Nazywam się Pysia. Przynajmniej tak słyszałam, że na mnie wołali. Ale szczerze mówiąc, moje imię nie ma znaczenia, bo dla nikogo nie byłam ważna. Moje życie od początku było cieniem życia, o którym marzą inne konie.

Zawsze byłam zamknięta. Od pierwszych chwil, które pamiętam, towarzyszył mi chłód betonowej podłogi i zapach pleśni. Świat zewnętrzny znałam tylko przez szpary w drzwiach stajni. Czasem słyszałam śmiech dzieci, czasem czułam zapach kwiatów w powietrzu. Ale dla mnie świat kończył się tam, gdzie kończył się łańcuch. On był moim jedynym towarzyszem. Szorstki, ciężki, ranił mi kark, ale był zawsze przy mnie. Przypominał, że nie jestem wolna, że nie jestem nikim więcej niż kawałkiem mięsa przywiązanym do zimnych ścian.

Nie pamiętam dnia, kiedy mogłam galopować, kiedy czułam wiatr w grzywie. Pewnie nigdy nie mogłam. Moje nogi znają tylko twardą ziemię i ciasnotę. Żyłam z dnia na dzień, ucząc się nie marzyć. Marzenia tylko ranią, kiedy są nierealne.

Teraz stoję w tej oborze. Ściany są brudne, a powietrze ciężkie od smrodu i strachu. Wokół mnie już nie ma żadnych zwierząt. Wyjechały… Gdzieś daleko. Pamiętam je, były ciche, jakby już poddały się losowi, inne jeszcze próbowały walczyć. Ja nie walczę. Nie mam już sił. Wiem, gdzie prowadzi ta droga. 

Tak bardzo się boję… Ale czy mam czego się bać? Może to tylko kolejny etap tego życia, które nigdy nie było moje. Może to wyzwolenie, którego tak długo się bałam, a które teraz wydaje się jedyną ulgą.

Patrzę na swój łańcuch. Jedynego przyjaciela, który był ze mną przez te wszystkie lata. Już niedługo nawet jego nie będzie. Ale on mnie nie zawiedzie – pozostanie tutaj, gotowy przywiązać kogoś następnego. A ja… ja odejdę.

Pysia. Moje imię brzmi jak echo. Ale kto je zapamięta? Komu będzie mnie brakować? Zapamiętasz mnie tylko z tych zdjęć, na krótką chwilę…”