Osiołek Pikuś otępiałym wzrokiem rozgląda się po okolicy. Nie ma w nim już iskierki życia. Pozostał tylko bezkresny smutek i rozczarowanie. Już nie pamięta swojej młodości, mamy, rodzeństwa. Nie pamięta swojej wieloletniej tułaczki z miejsca na miejsce. W coraz to bardziej śmierdzące komórki, w coraz to głębsze błoto, do coraz to gorszych gospodarzy. Nie chce pamiętać głodu i bicia, które szły w nim przez całe życie. Nie chce pamiętać jak trząsł się z zimna, stojąc całą noc na mrozie przywiązany do drzewa.

Pikuś już nie chce mieć żadnych wspomnień, bo są tylko te złe. To taki mechanizm obronny. Dla tego stoi w błocie ze zwieszoną głową i czeka na kolejny cios od życia.

Kiedy do niego podchodzę prawie nie reaguje, tylko trochę uchyla głowę, jakby robił unik od kija. Ten biedny osiołek nawet nie spojrzał na marchewkę, a jak go chciałam przytulić, to skamieniał i zaczął się trząść.

Handlarz mówi, że wiele lat przechodził z rąk do rąk, aż trafił tu, na rampę gdzie czekają na śmierć chore, stare i niechciane osiołki. Ponoć Pikuś przechodził tak z rąk do rąk bo nie ma z nim kontaktu, jest upośledzony, czy coś.

Ale ja sądzę, że Pikuś tak wiele wycierpiał w swoim życiu, że zamknął się w sobie. Żeby mniej cierpieć.

Bardzo biedny jest ten osiołek. Dlatego postanowiłam spróbować go uratować. . Ten handlarz wie, jaka jestem uczuciowa, i jak kocham zwierzęta. I że na wszystko się zawsze zgadzam. I on to wykorzystuje jak może. Już wpłaciłam 1200 złotych zaliczki a pozostałe 1600 złotych muszę uzbierać do piątku..

Bardzo Was proszę, pomóżcie mi uratować tego biednego osiołka. Myślę, że jak Pikuś trafi w dobre, kochające ręce to nabierze znowu ochoty do życia.