Handlarz zabrał mnie w weekend ze sobą w pewne miejsce, żeby rozliczyć „swój dług” z jednym z jego klientów. Obiecał mi, że nie będę żałować, więc się zgodziłam na podróż. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, moim oczom ukazał się skromny dom, bez elewacji i obskurna stara stodoła, pokryta częściowo mchem i zgnilizną, a obok niej kilka szklarni. Od razu zauważyłam przywiązanego konia, który obok tych szklarni stal ze spuszczona głową. Nie miał ani wiaderka z wodą, ani kostki siana, jedynie sznur i kantarek. To o niej mówił handlarz…

Kazał mi poczekać w samochodzie. Ja w tym czasie przyglądałam się tej piękności i rozmyślałam nad jej losem. Po chwili wyszedł zza rogu i udał się prosto w stronę Patrycji. Tak ją nazwałam w tamtym momencie, kiedy szukałam pomysłu na to, jak mogłabym jej pomoc w tej sytuacji. No tak, dług rozliczony w żywej istocie, która właśnie została skazana na śmierć. Świetnie, kolejni oprawcy w swoim żywiole.

To po to mnie tu przywiózł, żebym ją zobaczyła i zechciała jej pomoc, on wie jak mnie podejść, wie, że będę chciała ją wykupić i zabrać.
Po chwili przyjechał jeden z pracowników z przyczepką, by załadować Patrycję i przewieźć do handlarza. Wyskoczyłam z samochodu i zaproponowałam, żeby bez zbędnych ceregieli zawieźć ją od razu do mnie, ale handlarz tylko pokiwał stanowczo i powiedział, że na interesy przyjdzie jeszcze pora. Wtedy przekonałyby go tylko pieniądze, ale niestety ich nie miałam. Dyskusji nie było.

W drodze powrotem uzgodniliśmy, że jeśli chcę jej pomoc, to do czwartku 15 grudnia muszę przynieść 1500 zł zaliczki. Zbliżają się Święta, mówi, że ma pełne ręce roboty i nie ma czasu i miejsca dla Patrycji, a dług musiał odebrać. Handlarz chce jak najszybciej spieniężyć jej życie. Jeśli nie zdążę, to w sobotę ma umówiony transport do ubojni, problem, jak to powiedział „rozwiąże się sam”.

Całe życie Patrycji handlarz wycenił na 6800 zł. Dzięki Waszemu zaangażowaniu udało się już uzbierać 5950 zł, które już przekazałam do handlarza. Wczoraj skończyła się zbiórka a brakowało wciąż pieniędzy na wykup. Ubłagałam handlarza, żeby jeszcze poczekał do jutra na pieniądze. Na te brakujące 850 złotych.

Kochani, wiem, że zbliżają się święta, są wydatki, są koszty i czas na spędzenie czasu z bliskimi. Wiem, że to już dużo. Przepraszam, że znów was proszę o pomoc dla kolejnej niewinnej istoty. Ale nie mogłam inaczej postąpić. Patrycja ma za chwilkę stracić życie, a jedyna nadzieja na pomoc to Wy. Jeśli nie uda się zebrać pieniędzy na ratunek, to nim pierwsza gwiazdka w wigilię zaświeci, Patrycji już z nami nie będzie. Z całego serca proszę o pomoc, zróbmy jej najlepszy prezent, jaki mogłaby sobie tylko wyobrazić. Podarujmy jej życie i przyszłość w domu, gdzie dobrzy ludzie docenią jej obecność.