Wczoraj zadzwonił do mnie handlarz z informacją, że ma starego i ślepego na jedno oko kucyka. Szybko wsiadłam w samochód i pojechałam na miejsce. Jak zobaczyłam Misiaczka, to od razu się rozpłakałam. Bidulek wyglądał jak siódme nieszczęście, z chorego oka sączyła się ropa, sierść była skołtuniona i posklejana odchodami. Lekko się kiwał na swoich chudych nóżkach. Nie wiem, dlaczego był przywiązany do haka w ścianie akurat tą stroną, z której miał zdrowe oko.

Widać, że był bardzo poddenerwowany i próbował się odkręcić, ale rzeźnicki sznur uniemożliwiał to. Podeszłam do Misiaczka i go odwiązałam. Od razu odkręcił się zdrowym oczkiem w moją stronę i cichuteńko zarżał. Trącił mnie lekko swoim noskiem, a ja wyjęłam z kieszeni marchewkę i mu ją dałam. Widać, że ten kucyk był kiedyś piękny, o srokatym umaszczeniu i ładnej główce. Jest bardzo miły i przyjacielski, więc pewnie był w dobrych rękach. Nie ma w nim lęku i nieufności. Więc skąd się tu znalazł? Dlaczego ktoś go oddał na pewną śmierć? Bo trudno mi sobie wyobrazić, że ktoś kochał i dbał całe życie o swojego kucyka i później, kiedy upadł na zdrowiu, oddał do rzeźni. Chociaż już tyle końskich tragedii naoglądałam się w swoim życiu, że już nic nie powinno mnie zdziwić.

Jednak w przypadku Misiaczka miałam przeczucie, że stoi za tym jakaś dramatyczna, losowa historia. Handlarz niestety nic mi nie chciał powiedzieć o losach kucyka. Kazał przesłać dziś do końca dnia 500 złotych zaliczki. Powiedział, żebym szybko zbierała pieniądze i go zabierała, bo nie chce, żeby się inne konie zaraziły tym „parchem„, co ma w oku.

Bardzo Was proszę o pomoc dla tego schorowanego staruszka. Musimy jak najszybciej mu pomóc!