Z poprzednim właścicielem Melanii mijam się u handlarza. Unikając mojego wzroku, szybko wsiadł do samochodu i odjechał, opryskując mnie błotem. 

Handlarza nigdzie nie widziałam ale zaalarmowały mnie głosy dobiegające z szopy, gdzie zwykle dobija targu z klientami. Pobiegłam tam szybko i zobaczyłam całą scenę. Melania, dopiero co przywieziona do handlarza, smutnym, zgaszonym i przestraszonym wzrokiem rozgląda się wokół. Trzęsie się na całym ciele i odmawia pójścia za handlarzem, który próbuje wyprowadzić ją z szopy. Handlarz jest dziś sam, więc jedną ręką ciągnie konia a w drugiej trzyma długi bat i próbuje nim bić Melanię po zadzie. Handlarz nawet ucieszył się na mój widok – wie, że zaraz odbiorę mu uwiąż i sama zaprowadzę klacz, oszczędzając mu kłopotu. Dlatego jest nawet rozmowny, gdy pytam o historię Melanii. Ten człowiek, który minął mnie na podwórzu, jest właścicielem małej rekreacyjnej stajni a Melania pracowała u niego od wielu lat. Zarabiała na swój owies i siano, pracując kilka godzin dziennie.

To nie było łatwe życie, ale Melania miała też swoje małe końskie przyjemności. Czasem była to kostka cukru od któregoś z uczniów. Czasem, wyprowadzenie na wybieg, gdzie można skubać trawę. A codziennie moment powrotu do boksu, posiłku i odpoczynku po ciężkim dniu pracy. Ale nawet to niełatwe życie skończyło się dla Melanii. Lata mijały i nogi klaczy, przemęczone pracą, zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Pojawiły się kulawizny, jedna po drugiej. Były tak mocne, że nie dało się ich ukryć przed klientami i Melania musiała pozostawać w boksie zamiast pracować. Aż w końcu więcej czasu była kulawa, niż pracowała i w każdym miesiącu przynosiła straty zamiast zysku. Dlatego właściciel stajni postanowił rozwiązać definitywnie ten problem i pozbyć się Melanii. Ale wiecznie kulawego konia trudno jest sprzedać i nie było chętnych. Dlatego pomyślał o swoim znajomym, który skupuje konie na ubój. Tu nie ma znaczenia, że koń jest kulawy. Dlatego przywiózł Melanię właśnie tu i pozbył się problemu. Nie wiem co powie swoim klientom, którzy na pewno będą pytać o Melanię, ale domyślam się – zapewne wersja oficjalna brzmi, że Melania pojechała na łąki, na emeryturę… Szybko udaje mi się uspokoić Melanię. Chyba poczuła się bezpieczna, bo tuli się do mnie i pozwala się głaskać po szorstkiej, zmierzwionej sierści. Je marchewki, które jej daję i nawet sama zaczyna szukać ich w moich kieszeniach. Zaczyna ufać, że to jest bezpieczne miejsce… Ale ja wiem, że tak nie jest i że już w poniedziałek przyjedzie po nią samochód z rzeźni. Na tą myśl ogarnia mnie żal, gniew i wstyd. Wiem, że w tym czasie nie uda mi się zebrać pieniędzy na jej wykup.

Dlatego proszę handlarza, żeby trochę poczekał. Że ja kupię Melanię, ale potrzebuję czasu. Handlarz zdecydowanie odmawia. W Nowy Rok najlepiej wchodzić z zakończonymi sprawami – zwierzęta oddane do ubojni, długi odebrane – to dobrze wróży na następny rok. Dlatego ze łzami w oczach wyciągam wszystko, co mam ze sobą – 380 złotych. Miałam za nie kupić słodycze i Piccolo dla Basi na Sylwestra a resztę zostawić na pasze dla koni. Ale daję to wszystko handlarzowi, a raczej zmuszam go, żeby wziął te pieniądze i poczekał. W końcu się zgadza. Za Melanię muszę zapłacić 8200 zł. A w sylwestra muszę dostarczyć handlarzowi 2000 zł zaliczki Bardzo Was proszę o wsparcie dla tej biednej Klaczy.