„Nazywam się Masza, całe moje życie to seria niepowodzeń. Traum, smutku i łez, które gdzieś już wsiąkły w glebę moich poprzednich domów. Domów, które miały być dla mnie ukojeniem. W nich miałam znaleźć szczęście i miłość, ale według ludzi, zawiodłam ja.

Nie potrafię wydać na świat już więcej dzieci, choć ludziom zależało na tym najbardziej. Starali się wiele razy, bym im dała kolejnego maluszka, którego potem i tak by odebrali mi siłą. Widziałam swoje dzieci zbyt krótko. Nie mogłam przeżywać z nimi szczęśliwych chwil i pięknych dni. Choć pamiętam wszystkie doskonale i tęsknię i kocham, to dziś już nic nie znaczy. Ludzie odebrali mi nadzieję, zabrali bliskich i skazali na śmierć. Tutaj gdzie jestem, traktują mnie jak rzecz, której zostało może kilka dni, a może godzin. I choć wiem jak smakuje ból i rozpacz, mam nadzieję, że śmierć będzie szybka i bezbolesna. Na nic więcej już liczyć przecież nie mogę…”

Kochani, sumienie nie pozwoliło mi przejść obok historii tego biednego konia i nie zareagować. Nie wiem, czy ktoś z Was zechce jej pomóc, ale sytuacja, w której się znalazła może doprowadzić ją tylko w dwa miejsca. Do nas lub do rzeźni…