Jeszcze niedawno był częścią czyjegoś świata. Może nie był rozpieszczany, może nie miał luksusów, ale miał swoje miejsce, znał zapach podwórka, wiedział, gdzie stoi wiaderko z wodą i który głos należy do człowieka, który codziennie mijał go w milczeniu.

I nagle wszystko się skończyło. Nie z jego winy. Nie dlatego, że zrobił coś złego.

Jego właściciel popadł w długi. I gdy przyszedł czas spłaty, nie miał czym zapłacić. Oddał Maniusia – tak po prostu. Zamiast pieniędzy – żywe zwierzę. Spokojny, starszy już osiołek został wrzucony w świat, którego nie zna. Świat, w którym nie liczy się to, że był wierny, łagodny, posłuszny. Tu liczy się tylko waga, mięso, zysk.

Dziś Maniuś stoi z wyrokiem, a wokół tylko maszyny rolnicze… Nie rozumie, gdzie jest. Nie wie, dlaczego nikt do niego nie mówi. Nie rozpoznaje twarzy, zapachów, głosów. Jest cichy, przygaszony, jakby przeczuwał, że wszystko, co dobre, już się skończyło.

Bo Maniuś już wie.

Wie, że nie jest tu bez powodu. Że nie przyjechał na chwilę. Że to nie jest nowe miejsce, w którym będzie szczęśliwy. On czuje, że to koniec.

A ten koniec może nadejść już jutro…