Mania miała dom. Nie, nikt nie trzymał jej za darmo. Przez wszystkie lata musiała przynosić zysk, by mieć prawo do życia, do garstki owsa, siana. By mieć dach nad głową i prawo do łańcucha, którym była przykuta do żłobu. Przez cale swoje życie jej ciało było przedmiotem rozrywki, a wielkie uszy, atrakcją i powodem do kpin. Jeździli na niej, kazali ciągnąć bryczkę, zabierali co rok rodzone źrebaki. Ciągali za ośle uszy, uderzali batem, gdy zbyt wolno szla, śmiali się, gdy rozpaczliwie wołała swoje odebrane siłą dzieci. Dla ludzi było zabawnie. I dawała zysk. To star­cza­ło do mo­men­tu, aż prze­sta­ło star­czać.

Po latach służby Mania trafiła do handlarza. Wyłysiała, zarobaczona, zaniedbana i niechciana. Smutna i apatyczna. Gdy ja spotkałam stała tam w ciemnym kącie, z głową zwieszoną do samej ziemi. Przez całe swoje życie nie miała żadnej możliwości decydować o swoim losie. Nie da się tak żyć, a jednak Mania całe życie właśnie tak żyła. Teraz, za lata posłuszeństwa, pojedzie do ubojni, a tam pozna maksymalną skalę cierpienia, które zakończy się śmiercią. Ta stara smutna ośliczka jest zupełnie sama. Nie ma nikogo kogo obchodziłby jej los. Gdy ją pogłaskałam, wtuliła się w moje ręce, jak bym mogła ja uchronić przed całym złem tego świata. A ja sama, bez Was nic nie mogę zrobić. Nie jestem w stanie jej uratować dlatego w imieniu swoim i Mani proszę Was o pomoc. Pomóżcie. Podarujmy jej dobre życie. Niech będzie szczęśliwa i chciana.