Wczoraj zadzwonił do mnie handlarz z informacją, że rolnik z pobliskiej wsi przywiózł mu busem, razem z dwoma świniami starego jak świat i chudego jak wiór kucyka. Śmiał się, że we dwóch wzięli go za nogi i wynieśli z samochodu, taki lekki. Pytał się czy go chcę, bo to sama skóra i kości, i że na skupie to mu dadzą z 1600 złotych. I że mu się nie opłaca go brać, i że jak go nie chcę to spakuje go do busa temu rolnikowi z powrotem i niech go wiezie do innego handlarza.

Zobaczyłam na telefonie zdjęcia tej sierotki i zakręciły mi się w oczach łzy. Wiem, ze mam teraz aż trzy konie na zbiórkach i dosłownie cudem udaje mi się związać koniec z końcem. A za chwilę święta i nie wiem w co ręce włożyć.

Ale życie tego maluszka jest w tej chwili najważniejsze.

Wsiadłam w samochód i pojechałam na miejsce. Moim oczom ukazała się staruszka, która wyglądała jeszcze chudziej niż na zdjęciach, sama skóra i kości. Malinka ma chyba ze trzydzieści lat i porusza się bardzo wolno, noga za nogą.

Podeszłam do niej a ona spojrzała się z zaciekawieniem i cicho zarżała. Mimo sędziwego wieku ma w oczkach takie wesoły błyski.

Jak można przywieźć na pewną śmierć taką miłą kruszynkę? Ile ona jeszcze pożyje? Rok, a może mniej. Czy naprawdę to taki duży koszt? Ze 100 złotych miesięcznie na utrzymanie, a jak wyrośnie trawa, to za darmo sobie chodzi.

Jakbym złapała tego rolnika, to bym go po mordzie wystrzelała. Co za perfidny człowiek. Człowiek, to za dużo powiedziane. Ciężko go nawet do zwierzęcia przyrównać.

Handlarz kazał mi dziś wieczorem przesłać 800 złotych. A jak nie to zadzwoni po tego rolnika jutro rano, żeby zabierał Malinkę.

Przepraszam, że kolejny dzień z rzędu proszę o pomoc. 

Ale ta sytuacja tak nagle wyskoczyła. Nie mogę przecież jej zostawić.