Wcześniej, stała uwiązana w oborze i nasłuchiwała jak inne konie piją wodę, ale ona nie widziała gdzie jest koryto. Słuchała tylko przekręcając głowę, to w jedną, to w drugą stronę, ale nie mogła sama nawet ugasić pragnienia! Nie widziała, w którą stronę wyciągnąć głowę! Ten widok łamał mi serce. Dałam jej wiaderko, jedno, potem drugie i trzecie. Piała łapczywie. Pogłaskałam ją, chciałam uspokoić głosem, ale ona mnie nie znała… Wzdrygnęła się tylko, gdy ją dotknęłam. Nie chciałam jej straszyć. Przysunęłam jej jeszcze siano bliżej i odeszłam.

Tego dnia, na dworze zrobiłam Wam kilka zdjęć, film. Nie obiecywałam jej wtedy, że ją wezmę. Bije się z myślami co mam zrobić, od kilku dni. To koń szczególnej troski, ja nie mam warunków, by ją trzymać, a pensjonat to opłaty. Mam dwa ślepe konie już w hotelu, wiem doskonale, że to stałe, comiesięczne duże koszty. Choć się starałam, nie udało mi się znaleźć nikogo, kto zechciałby pokrywać jej utrzymanie choć przez kilka miesięcy. Myślałam, że jeszcze mam czas, że może jeszcze coś wymyślę. Ale teraz zadzwonił handlarz, powiedział, że to koniec. Że Kropki trzymał dłużej nie będzie. Że wywozi ją, bo skoro ja jej nie biorę, to nikt jej nie weźmie, a karmić trzeba.

Kochani, nie wiem, czy dobrze robię, ale nie mogę jej tak zostawić. Nie śpię przez tego konia od kilku dni. Przed oczami mam ciągle ten strach, tę bezradność, to żałosne rżenie niewidomej, starej klaczy sprzedanej handlarzowi końmi rzeźnymi. Nie mogę się odwrócić od niej i odejść. Po prostu nie umiem tego zrobić. Nie chce tego robić!

Handlarz dał się uprosić, by jeszcze poczekać z wywozem do soboty. Jeśli uda się uzbierać 1900 zł zaliczki będę miała tydzień, by dopłacić za nią jeszcze 4000 zł . Powiedział, że bez zaliczki mam się nie pokazywać u niego.
Kochani, mam już dla biednej Kropeczki 500 zł, brakuje jeszcze 1400 zł – tyle trzeba pilnie uzbierać, by ślepa bidulka nie pojechała w sobotę rano do rzeźni. Błagam, ratujcie. Musimy jej pomóc. Musimy ją ratować! Musimy! Bo nikt inny za nas tego nie zrobi!

Monika