„Pani Moniko, pani mi tu scen nie robi. Ja nie kupuję, żeby hodować, tylko aby na mięso sprzedawać. Wiadomo, że żyć muszę, zarabiać, dzieci nakarmić, a te konie co? Nie ma klienta, to trzeba wywozić na mięso, przecież każdy musi z czegoś żyć. Nie sprzedam pani, bo nie mam czasu czekać na pieniądze, na rzeźnie rano wiozę”.

Kochani, jest tragedia. Tragedia! Wczoraj wieczorem byłam u handlarza się rozliczyć, wtedy na podwórze wjechał samochód i wyciągnięto z niego klacz ze źrebaczkiem. Dałam jej na imię Klara, zrobiłam kilka zdjęć, ale handlarz się denerwował i musiałam schować telefon. Powiązane linami, jedno przy drugim aż się trzęsły ze strachu na tych swoich małych nóżkach. One tak strasznie się bały, że aż nie chciały się ruszyć z miejsca. Siłą je ciągali i szarpali, ale nie chciały iść i uwiązali w końcu do ogrodzenia. Handlarz z pomagierami uznał, że przenocują na dworze, a rano załadunek i wywóz.

To kucyki, mama z kilkumiesięcznym dzieckiem, nawet nie wiem, czy maluszek to dziewczynka, czy chłopczyk. Nie chciałam podchodzić i jeszcze bardziej ich stresować. Widziałam, jakie były przerażone, jak ich chrapki szybko pracowały ze zdenerwowania. Jak to maleństwo usiłowało się schować albo uciec, a mama nie mogła go sama ochronić, choć widać było, że bardzo się o swoje dziecko boi.

Prosiłam i błagałam handlarza, by dał mi kilka dni, ale nie chciał się zgodzić, kazał mi jechać do domu. Byłam załamana, bo nie udało mi się nic ustalić. Nie spałam całą noc, myśląc co zrobić, ale jak rano zadzwoniłam kilka razy, on już nawet nie odbierał ode mnie telefonów… Myślałam, że je zabili.

Teraz zadzwonił i powiedział, że nie weszły mu na samochód. Nie zmieściły się, bo za dużo koni było i kazał przywieźć sobie 1400 zł zaliczki (cały wykup 4400 zł), wtedy poczeka na spłatę reszty. Prosiłam, żeby dał mi czas do jutra, ale nie zgodził się. Krzyknął tylko, że zawracam mu głowę i jak nie dam zaliczki, to on je wywiezie i się rozłączył.

Kochani, jestem załamana. Myślałam, że nie ma dla nich już ratunku, a teraz gdy jest minimalna szansa na życie dla Klarci i jej maleństwa, okazuje się, że nie mam dość czasu, by zebrać zaliczkę. Proszę Was z całego serca i ze wszystkich sił, wyślijcie Klarcie i maleństwo do znajomych, do przyjaciół. Może ktoś zechce je wesprzeć. Może znajdą się osoby, które zechcą im podarować po kilka złotych i jakoś tę zaliczkę zbierzemy. Proszę, ratujmy je, choć się postarajmy. To dla nich jedyna nadzieja.

Monika