Uratowana przez Was Kasia umarła pod moim domem

Aktualizacja 06.08.2022

Kochani, z przykrością chcę Was poinformować, że uratowana w zeszłym tygodniu Kasia nie żyje.

Przyjechała do mnie bardzo osłabiona, nie chciała jeść. Kolejnego dnia był weterynarz i dał jej antybiotyki i leki przeciwzapalne. Przez kolejne dwa dni, tak jakby czuła się lepiej. Zaczęła jeść i chodziła po podwórku.

Niestety gdy rano wyszłyśmy z Basią na podwórko to znalazłyśmy ją obok stajni nie żywą. Wyglądała jakby spała. Widać było że umarła w jakiś nagły sposób, bo ziemia wokół nie była naruszona. Zawał czy coś, nie wiadomo.

To nie pierwszy koń który odszedł do nieba u mnie w stajni. Niektóre umierały w moich ramionach. Nie da się opisać co wtedy czuję. Basia też zawsze chce być wtedy przy mnie. Ale dla niej to jest w jakiś sposób bardziej naturalne. To umieranie.

Jest to chyba najsłabszy element prowadzenia tej fundacji. Wiele koni jest starych i schorowanych. I one najczęściej zostają u mnie. Aż do końca. Te w lepszej kondycji oddaję do adopcji, bo miejsce u mnie ograniczone.

Jakoś do tej pory było mi głupio pisać o koniach które u mnie umarły. Ale wiem że muszę to pisać na bieżąco. Wpłacacie dużo pieniędzy i macie prawo wiedzieć co się dzieje z końmi które uratowaliście.

W ostatnim czasie umarły u mnie również Poziomka i Tinka

01.08.2022 – Kasia uratowana. Z całego serca dziękuję za pomoc. Właśnie trwa organizacja transportu Kasi w bezpieczne miejsce. Potem zajmie się nią weterynarz oraz kowal.

Niebawem więcej informacji o Kasi oraz zdjęcia.

Bardzo Wam dziękuję że nie zostawiliście Kasi samej.

Jeśli masz pytania, zadzwoń do mnie – Monika 570 666 540

Dziękuję za pomoc.

Kasia wystraszonymi oczkami rozglądała się wokół, szukając pomocy. Ale tam już nic nie ma. Trzeba umierać

Koszt wykupu i transportu: 4600 zł

Termin wpłaty I raty: 02.08.2022

PILNE! Kochani, we wtorek, czyli jutro muszę wpłacić 2000 zł zaliczki za Kasię. Jak nie, to zabiją ją w rzeźni. Bardzo Was proszę o pomoc!

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Kasię, stała przywiązana powrozem do zardzewiałej barierki w handlarskiej oborze. Malutkie krzywe kopytka topiły się w bagnie odchodów. Wystraszonymi oczkami rozglądała się wokół, szukając pomocy. Nasz wzrok się spotkał. Po moich policzkach popłynęły łzy. Ponoć konie nie umieją płakać, ale ten smutny wzrok błagający o ratunek był gorszy niż łzy.

Historia Kasi jest inna niż większości koni idących na rzeź. Miała kochającego i dbającego o nią gospodarza. Razem sobie szli przez życie. On stary i ona stara. Razem chodzi sobie po sadzie, razem chodzili karmić kury, razem wygrzewali się na słońcu przed chatą. Niestety gospodarz się rozchorował i już nie miał siły zajmować się Kasią. Kasia zaglądała przez okienko do chatki, ale nie widziała tam swojego przyjaciela. Przyjechała rodzina gospodarza i postanowiła go oddać do domu starców, żeby mieć problem z głowy. A Kasię sprzedać na rzeź. Wchodząc na trap handlarskiego samochodu, Kasia rozglądała się zaskoczonym wzrokiem po podwórku w poszukiwaniu swojego kochanego gospodarza. Ale jego już nie ma. Nie ma i już nie będzie. Jest za to samochód wiozący ją na śmierć.

Już wiedziałam, że muszę walczyć o życie Kasi. Chociaż nie mam na nią pieniędzy. Może wezmę jakąś pożyczkę i zrobię zbiórkę? Ale tym się zajmę później. Teraz muszę uprosić handlarza, żeby poczekał na pieniądze. Bo o cenie nie będzie chciał gadać. Tak już z nimi jest. Płacisz tyle i tyle, a jak nie pasuje to do widzenia.

Handlarz chce za Kasię 4600 zł, czyli tyle ile kosztuje jej mięso. Prosta matematyka. Ale dla ludzi kochających zwierzęta jest to niezrozumiała, chora matematyka.

Pieniądze muszę dostarczyć do przyszłego czwartku, 4 lipca. A do wtorku zaliczkę 2000 zł. Jak nie, to Kasia pojedzie cotygodniowym transportem do rzeźni.
Proszę Was o pomoc w uratowaniu Kasi. U mnie nie będzie jej kochanego gospodarza, chatki, kurnika i sadu. Ale będzie zielona łąka i inne kucyki, które pozwolą ukoić ból po stracie bliskiego.