Na wsi nikt nie będzie trzymał i dbał o źrebaczka, który wiadomo, że nigdy nie będzie już w pełni zdrowy, ani nigdy nie zarobi na swojego pana nawet złotówki. Kupił go handlarza, w wiadomym celu.
Maluszek ma zmienione chorobą stawy. Najsilniej zaatakowane są zadnie nóżki. Są niemal sztywne. Ten mały, słaby i schorowany konik nie jest w stanie sam wstać. Handlarz podnosi go, ciągnąc go do góry za ogonek. Kacperek, gdy czuje szarpanie, zbiera w sobie wszystkie siły i robi co w jego mocy, by się podnieść. Czasem się przewraca raz czy dwa, nim mu się to uda, ale mimo niepowodzeń, nie poddaje się! On stara się ze wszystkich sił i widać, że bardzo chce żyć, chce chodzić. Gdy się do niego podchodzi, to wyciąga głowę z zainteresowaniem, jakby prosił o życie. O pomoc. Ale tam, gdzie jest, nie ma żadnej szansy dla niego. Handlarz podnosi go raz, może dwa razy na dzień by jadł. Kacperek stoi wtedy przy metalowym żłobie ile da radę i wcina ze smakiem to co tu dadzą, nie wiedząc, że z każdym dniem jest coraz bliżej wywozu na rzeź. Od tego leżenia na półmetrowym oborniku ma już odparzenia. Skóra jest zaczerwieniona i podrażniona, jeszcze chwila w tych warunkach i pojawią się odleżyny, a wtedy to już koniec. Nie będzie ratunku. Handlarz widzi co się dzieje i wprost mówi, że musi się go pilnie pozbyć. Powiedział też, że byli już ze skupu po Kacperka, ale czeka na informacje, kiedy postawią po niego transport.

Kochani, to jest niewyobrażalna tragedia co się dzieje. Ten maluszek chorował od urodzenia, teraz został zabrany od mamy i zamknięty w komórce czeka na zabicie. Gdy widziałam jak handlarz go podnosi, jak ten malec się szarpie i stara, by stanąć na własnych nóżkach i żyć, łzy leciały mi jak grochy. Z powodu dramatu tego maluszka i mojej bezsilności. Ja nie jestem w stanie sama opiekować się takim koniem u mnie w domu z prostej przyczyny – bo nie dam rady fizycznie podnosić kilka razy dziennie Kacperka, a przecież on będzie z każdym tygodniem i miesiącem większy i cięższy.