„Kochany Święty Mikołaju, mam tylko jedno marzenie. Żyć.
Jestem starszą oślicą. Przez wiele lat pracowałam w szkółce, gdzie byłam atrakcją dla dzieci. Chyba mnie lubiły, bo gdy mogły na mnie jeździć, głaskały mnie, przynosiły marchewki. Ale ostatnio, gdy nie byłam w stanie już wozić nikogo na grzbiecie, przestały mnie odwiedzać. Już nikt nie dbał o mnie, nie chciał ze mną spędzać czasu. Stałam się niepotrzebna. Nie zarabiałam. Właściciele któregoś dnia załadowali mnie na przyczepkę, myślałam, że jadę na łąki, do jakiegoś oślego raju gdzie mieszkają starsza osiołki. Przez lata pracy w tym ośrodku widziałam, jak wywozili inne staruszki, zawsze mówili, że to na emeryturę jadą. Cieszyłam się, że ich spotkam, że znowu będziemy razem. Ale oni odwieźli mnie do strasznego miejsca, w którym śmierdziało śmiercią. Nie było tam moich przyjaciół, były inne, stare i chore zwierzęta, których nie znałam. Bałam się. Nie chciałam tam zostać, ryczałam, żeby właściciele po mnie wrócili, ale to się nigdy nie stało. Nie byłam tam długo, kilka dni tylko.
Było jeszcze ciemno, gdy drzwi do obórki się otworzyły i jakiś mężczyzna złapał moją linę i mnie wyprowadził. Zagonił mnie na przyczepkę i ruszyłam znowu w drogę. Poddałam się. Już nie miałam siły nikogo wołać na pomoc. Wiedziałam, że w domu, w którym spędziłam życie nie ma dla mnie miejsca. Nikt mnie tam nie chce. Nikt nie potrzebuje starej, spracowanej oślicy. Zrozumiałam, że po tylu latach zarabiania, wyrzucili mnie tuż przed świętami jak niepotrzebny śmieć. Jechałam długo, opadłam z sił tak, że nie mogłam już stać. Już mi na niczym nie zależało.

Kochany Święty Mikołaju, jeśli nie mogę żyć, to proszę, by umieranie nie bolało…”