Ten wzrok rozdziera mi znów serce… Gucio stoi na swoich nieporadnych nóżkach i trzęsie się z przerażenia. Patrzy prosto w kamerę, jakby błagał o ratunek. Jakby jeszcze wierzył, że ktoś go zauważy, że ktoś go ocali.

Jego oczy mówią wszystko. Patrzy prosto w kamerę, jakby chciał zapytać: „Czy jeszcze mnie ktoś zobaczy? Czy ktoś mnie uratuje?” Ale odpowiedzi nie ma. Jest tylko cisza i handlarz, który już przeliczył jego życie na pieniądze.

Kochani, Gucio nie jest już potrzebny. Był, służył, robił, co kazali. Osiołka przyprowadził handlarzowi znajomy. Mówił, że trzymali go całe życie w ciemnej komórce, a kiedy stał się już całkowicie zbędny, przyprowadzili tutaj… Teraz nie ma dla niego miejsca. Nie będzie drugiej szansy, nie będzie kogoś, kto się zastanowi. Handlarz za kilka godzin ma zamiar wywieźć bidulka do ubojni.

Gucio jest tylko liczbą, dla wielu nieważnym istnieniem. Ale on też zasługuje na godne i spokojne dni. U nas znajdzie się dla niego miejsce, wśród innych osiołków, które tak jak on przeżyły wiele złych rzeczy. Cierpienie, samotność, ból i zimno. Nie sądzę, że Gucio poznał czym jest dobro, bo gdyby tak było, osoba odpowiedzialna za jego życie, nie wysłałaby go w to straszne miejsce, skąd nie ma ucieczki.

Za Gucia handlarz chce 3500 zł. Płatne w racie i zaliczce, którą muszę mu dać do końca dzisiejszego dnia. Zapłaciłam już 200 zł, bo bez tego nie chciał nawet ze mną rozmawiać. Muszę donieść mu jeszcze 800 zł, jeśli nie zdążę, jutro Gucia już nie będzie.

Moi drodzy, proszę Was, z całego serca. Pomóżcie mi go uratować. On być może już nie wierzy, że ktoś go dostrzeże, że jego historia nie musi się skończyć w ciszy i samotności. Ale nadzieja przecież umiera ostatnia…

Monika