„Ja już nie wiem, co to znaczy być kochaną, ale mam nadzieję, że ktoś mi pokaże, zanim będzie za późno.”

Nazywam się Gapcia. I przez całe swoje życie nigdy nie miałam nic, czego pragnęłam. Byłam tylko obiektem żartów, wiecznie wyśmiewana, traktowana jak coś mniej ważnego, coś, co nie zasługuje na miłość. W moich oczach nigdy nie było miejsca na radość, bo przez wszystkie te lata nie poznałam, co to znaczy być kochaną. Nikt nigdy mnie nie przytulił, nikt nie powiedział „masz swoje miejsce, będziesz kochana”. Zawsze byłam tylko tym, co można zostawić, zapomnieć, porzucić. Tą brzydszą i gorszą ośliczką, której nikt nigdy nie zechce.

Każdy dzień był dla mnie bólem – bólem samotności, bólem odrzucenia. Patrzyłam, jak inni znajdują swoich ludzi, swoich przyjaciół, a ja… ja zawsze zostawałam sama. Gdzieś na uboczu, zapomniana, niepotrzebna. Tak bardzo pragnęłam, by ktoś spojrzał na mnie i powiedział: „Kocham Cię, będziesz u mnie. W końcu będziesz szczęśliwa”. Ale to nigdy nie nastąpiło…

A teraz… teraz jestem w sytuacji bez wyjścia. I czuję w sobie jeszcze większy strach, który przecież nigdy mnie nie opuszczał. Strach, że już nie zdążę poczuć, co to znaczy być kochaną. Strach, że moje życie skończy się w miejscu, gdzie nie ma żadnego ciepła, żadnej miłości, tylko chłód, ból i zapomnienie. Strach, że zniknę, jakbym nigdy nie istniała i nikt o mnie nie będzie pamiętał.

Kochani, ośliczkę poznałam przypadkiem kilkanaście godzin temu… Uwiązana do drzewka, patrzyła na mnie i płakała. Kiedy zobaczyłam w jej oczach ból, łzy i mi napłynęły do oczu. Zdałam sobię sprawę, że zostały jej ostatnie godziny życia. Handlarz w środę z rana ma zamiar ją zapakować do przyczepki i wywieźć. Nawet nie przeżyje u niego dwóch dni. Nie wiem czy ktoś z Was zechce jej pomóc, ale nie mogłam przejść obojętnie obok jej krzywdy. Wyglądała na bardzo zawiedzioną życiem, na tak bardzo porzuconą i smutną… Nie potrafiłam jej odmówić pomocy. Ale czasu, by jej pomóc również nie mamy zbyt wiele. Bym mogła ją wykupić, musiałam dać handlarzowi do ręki 200 zł, a jeszcze dziś muszę dopłacić kolejne 800 zł. Jeśli się uda, do końca tygodnia będę miała czas na spłatę bidulki do końca. Jej całe życie to koszt 2800 zł.

Proszę z całego serca, pomóżcie, zanim zabiorą Gapcię stąd i zabiją w zapomnieniu. Ja wiem że osiołki dla wielu to nie wielka wartość, ale dla mnie każde życie jest cenne. Gapcia dziś pragnie poczuć, że ktoś patrzy na nią z miłością, że nie jest już nikim, tylko kimś, kogo się potrzebuje. Mamy tak mało czasu, ale wciąż wierzę, że ktoś ją zobaczy, ktoś zechce jej pomóc. Proszę, nie zostawiajcie jej samej. Proszę, dajcie jej szansę poczuć, że jest ważna. Dajmy jej to, czego zawsze szukała, a nigdy się nie udało jej tego szczęścia dosięgnąć…

Monika