Kochani, alarm! Wołam o ratunek dla małego osiołka Duszka!

Rano byłam u handlarza. Na podwórzu stał uwiązany mały, przerażony osiołek – Duszek.
Skulony, drżący, cichy. Był taki chudy, taki bezbronny. W jego oczach nie było nadziei, tylko strach i rezygnacja. Jakby przeczuwał, że dla niego nie ma ratunku. Że nie będzie jutra, że ta linka, która go trzyma, zaprowadzi go na rzeź. Że jedyne, co go czeka, to koniec!

Myślałam, że pęknie mi serce na ten widok. Ten maluszek ma zaledwie 10 miesięcy. Dziesięć krótkich miesięcy, w których zamiast miłości poznał z rąk ludzi jedynie strach i ból. Jest zaniedbany i wychudzony, futerko ma przerzedzone przez grzybicę albo świerzb, a po jego ciele wędrują wszy. Każdy dźwięk sprawia, że podrywa się przerażony. Każdy krok handlarza to dla niego zapowiedź cierpienia. Gdy wyciągnęłam do niego rękę, cofał się gwałtownie, wciskał się w stalowe ogrodzenie, jakby chciał zniknąć. On nie zna dotyku innego niż brutalne popchnięcie czy szarpnięcie. Nie wie, czym jest czułość, nie zna niczego poza lękiem. On tak strasznie się bał, a ja nie mogłam mu pomóc.

Co gorsza, handlarz chciał go wywieźć już dzisiaj! Ubłagałam go, by zaczekał do jutra rano obiecując, że postaram się zebrać zaliczkę dla tego maluszka. Zgodził się, ale wiem, że jeśli się nie uda, za kilka godzin Duszek odejdzie na zawsze. Wciągnięty na ciężarówkę, wepchnięty w tłum innych przerażonych ciał. Samotny, zagubiony, pojedzie do rzeźni.