„Słyszałeś? Chyba już idą… Idą po mnie, słyszę ich kroki… Bardzo się boję, nie ma tutaj mojej mamusi, która przecież na pewno by mnie obroniła. Nie widziałam jej już tak długo. Pamiętam, jak ją zabierali, jak bardzo wyrywała się i chciała zostać, ale nie pozwolili jej. Nie pozwolili mojej mamusi zostać… Czy mnie też tam zabiorą? W to samo miejsce, gdzie jest ona? Może wreszcie będę mogła się do niej przytulić, tak bardzo mi jej brakuje…”

Czesia, młodziutka klacz, którą rozdzielili od matki już jakiś czas temu. Zapewne domyślacie się, że tamtej klaczy już nie ma, wywieziono ją do rzeźni, jeszcze zanim Czesia przyjechała tutaj…

Nie, Czesia już nigdy nie zobaczy swojej mamy, nie zobaczy też już więcej świata i innych zwierząt czy ludzi, bo za kilka dni ma podzielić los swojej mamy i tak samo, jak ona, trafić do ubojni. Taki scenariusz przygotowali dla niej ludzie, których obchodzi jedynie zysk, nawet jeśli ma się przelać krew.

Kiedy byłam u niej w boksiku, była bardzo przestraszona, nasłuchiwała każdego kroku, każdego hałasu, który dobiegał zza okna. Może wciąż liczy, że to będzie jej mama, której od tak dawna już nie widziała i za którą bardzo tęskni. One przecież nigdy nie zapominają, kochają do samego końca, nawet jeśli wokół tylko cierpienie, ból i strach przed kolejnym dniem.

Handlarz powiedział, że tutaj przyjechała tylko na chwilę, ma przetrzymać ją kilka dni i wywieźć w przyszłym tygodniu do ubojni. Nie wnikam, choć bardzo frustruje mnie takie podejście i to, z jaką lekkością o tym mówi. Dla niego to kolejny biznes, kolejne pieniądze, dla mnie kolejna śmierć niewinnego zwierzęcia.

Kiedy chciałam porozmawiać o wykupie Czesi, wyśmiał mnie i dodał, żebym sobie dała spokój, bo ona się do niczego nie nadaje. Nie umie kompletnie nic, jest dzika i na co mi taki koń. Że to tylko same problemy. Ja tak nie uważam, Czesia nie jest nic niewartym mięsem, które trzeba jak najszybciej spieniężyć. To zwierze tak samo, jak my czuje, kocha i cierpi. Tego oni nigdy nie pojmą.

W poniedziałek zaplanowany jest transport Czesi, zgodził się odwołać go, ale oczywiście bez zaliczki nie było mowy. Dałam mu do ręki 300 zł, ale do poniedziałku muszę zapłacić jeszcze przynajmniej 2000 zł. Życie bidulki to koszt 6500 zł, jeśli zdążę, dostanę kilka dni na dopłacenie reszty.

Kochani, mamy Czesi nie zwrócimy, ale możemy jej podarować szczęśliwe życie. Ona jest młoda, ma przed sobą jeszcze ogrom czasu, który chcą jej w tej chwili odebrać. Tak po prostu, za to, że urodziła się w złym miejscu u nieodpowiednich ludzi… Nie mogę na to pozwolić. Dlatego dziś proszę Was o pomoc. Niech ten apel będzie krzykiem Czesi. Ona nie poprosi nikogo o pomoc, nie potrafi… Jesteśmy jej jedyną nadzieją na ratunek. Jedyną i ostatnią…