Cyprian był częścią mini zoo w małej karczmie przy drodze. Kiedy właściciele postanowili odświeżyć i wyremontować budynek, zamknęli przestrzeń dla zwierząt, a Cyprianka sprzedali handlarzowi. Na nic więcej według nich już nie zasługiwał.

Cyprianek jest, jaki jest, może i nie należy do najpiękniejszych zwierząt, ale tak samo, jak wszyscy, chce żyć i cieszyć się każdą spędzoną chwilą. Jego życie poszło w przykrym kierunku, Państwo, którzy sprawowali nad nim opiekę, nie szukali żadnego rozwiązania, by zapewnić mu nowe miejsce do życia. Z dnia na dzień, kiedy zlikwidowano mini zoo dla dzieci, Cyprianek dostał wyrok śmierci. Drobny osiołek o chudych nóżkach i niepewnym kroku, nie dostał żadnych szans. Nie rozumiem i nie chcę zrozumieć ludzi, którzy go tu zesłali. Dla mnie to nie do przyjęcia.

Osiołek pewnie nie raz ucieszył oko dzieci, które akurat bywały w karczmie z rodzicami. I nikomu by nie przyszło do głowy, że może kiedyś skończyć w rzeźni. Choć nawet jeśli, to i tak o nim już nikt nie pamięta. Takie osiołki jak Cyprian, szybko znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, kiedy stają się zbędne.

Kochani, tutaj nie ma nad czym się zastanawiać. Cyprianek ma jeden dzień na zebranie zaliczki dla handlarza. Jeśli to zrobi, handlarz zgodził się nim zaopiekować do kolejnego terminu. Na „już” potrzebne jest 1300 zł, 200 już przekazałam, bo inaczej nie chciał rozmawiać. Całe życie Cyprianka to 3000 zł i koszt transportu do fundacji – dodatkowe 400 zł.

Dla handlarzy takie zwierzęta są odpadami, które najlepiej jak najszybciej wyrzucić i zamieść sprawę pod dywan. Nie rozumieją, że przerażony osiołek dobrze wie, co go czeka. Ze strachu, pod Cypriankiem uginały się nogi, na których i tak już ledwo stał. Pod koślawymi kopytkami miał tylko stare odchody zwierząt, które pojechały do ubojni przed nim. Nie było tam ani jednego źdźbła słomy. Wyprosiłam handlarza, by przynajmniej dał mu wiaderko wody i siano, bo nawet z tym był problem. A przecież to nie jest biedny człowiek, dopiero co powymieniał przegrody w oborze i położył nowy dach. Za to wszystko życiem zapłaciły biedne zwierzęta. Cyprianek bał się bo dobrze wiedział, że skąd nie ma drogi ucieczki, a jego poprzednicy już nie żyją. Całe podwórko handlarza, jego samochody jak i on sam, przesiąknięte są odorem śmierci. 

Moi Drodzy, nie raz już udowodniliśmy, że się da, każde z tych biedactw zasługuje na życie. Cyprianek też nie chce umierać. Podarujmy mu prezent, na który zasługuje. U nas nikt go już nie ześle na handlarskie podwórko. Proszę, dołączcie do ratunku osiołka, niech ten dzień będzie dla niego. Niech w końcu poczuje, że komuś na nim zależy i pozna życie, w którym nie trzeba się bać.
Ratujmy go proszę, póki jeszcze możemy.