„Mam na imię Cekinek. Przez większość mojego życia pracowałem z dziećmi. Nosiłem je cierpliwie na grzbiecie, starałem się jak mogłem, żeby być wystarczającym. Nie byłem najszybszy, nie byłem mistrzem ujeżdżenia, ale dawałem z siebie wszystko. Naprawdę.

Byłem tym, którego dzieci głaskały po szyi. Tym, którego uczyły się czyścić. Tym, przy którym się śmiały. Ja naprawdę myślałem, że jestem potrzebny. Że mnie kochają…

Aż pewnego dnia usłyszałem, że „się nie nadaję”. Że się nie sprawdzam. Że lepiej mnie sprzedać. I tak trafiłem tutaj, do miejsca, gdzie nie ma śmiechu dzieci, nie ma głaskania. Jest tylko ciemność, cisza i wyrok.

Mówią, że pojadę do rzeźni. Bo już nie mam wartości. Bo nie spełniłem oczekiwań.

Ci, na których myślałem, że mogę polegać, odwrócili się ode mnie. Skazali mnie na śmierć. A ja… ja wciąż nie rozumiem. Wciąż czekam. Wciąż mam nadzieję, że może ktoś jeszcze się zatrzyma. Że spojrzy mi w oczy i powie: „Ty też zasługujesz na życie”.

Ja nie chcę wiele. Tylko trochę trawy. Trochę ciepła. Kawałek nieba nad głową i człowieka, który nie zostawi, gdy przestanę być „idealny”.”