Z trudem otwieram skrzypiące drzwi obory i wchodzę do środka. 

Tam, w mrocznym i ponurym wnętrzu, przywiązana do haka w ścianie, stoi ona – Białka. 

Widać, że była kiedyś pięknym koniem. Siwa, o kształtnej głowie i wielkich oczach. Była koniem wierzchowym, do jazdy. Ale to było kiedyś. Dziś Białka ma dwadzieścia lat i po prostu stała się niepotrzebna. Dlatego na starość, zamiast na zasłużoną emeryturę i zielone pastwiska, została wysłana tu – do handlarza koni rzeźnych. 

I od tygodnia stoi w oborze bez okien, przywiązana do haka, nie mogąc się ruszyć i czekając już tylko na koniec. Niech pani nie podchodzi do niej – ostrzega mnie handlarz – To wredna kobyła, kopie i gryzie, bez bata strach podchodzić. I dla poparcia swoich słów długim batem ze świstem uderza w powietrze. Białka kuli ze strachu grzbiet, i rzeczywiście w odruchu obrony odwraca się tyłem, jak do kopnięcia.

No, widzi pani, jaka wredna łajza – skwitował handlarz i splunął pod nogi. Zaciskam zęby i nic nie mówię. Wiem, że jeśli zbyt ostro zareaguję, handlarz nigdy więcej mnie tu nie wpuści. A na to nie mogę pozwolić, bo stracę szansę, żeby ocalić przed strasznym losem kolejne konie. 

Więc tylko pytam, czy mogę odwiązać Białkę i pójść z nią na chwilę na dwór, na trawę. A po co? – dziwi się handlarz, ale w końcu wzrusza ramionami. Tylko bat pani weźmie! – dodaje wychodząc z obory. 

Kiedy zbliżam się do Białki, rzeczywiście kuli uszy i straszy wyciągając do mnie łeb. Widać, że musiała doświadczyć zła ze strony człowieka. Więc spokojnie wyciągam rękę, żeby mogła mnie powąchać i poczuć, że nie mam złych zamiarów. A potem odwiązuję sznur i wychodzę z nią na zewnątrz. W pierwszej chwili zdziwiona, Białka posłusznie idzie za mną. Dopiero teraz widzę, że mocno kuleje i to chyba na wszystkie cztery nogi. 

Kiedy wychodzę z nią na łąkę, staje nieco oszołomiona. Nie może uwierzyć, że nic od niej nie chcę i że nie będę jej bić ani szarpać. W końcu schyla głowę i zaczyna nieśmiało skubać kępki trawy. 

A ja zastanawiam się, czy dam radę pomóc jeszcze i jej. Zbliżają się święta. Ludzie mają mnóstwo wydatków i inne sprawy na głowie. Dlatego nie wiem, czy dam radę zebrać pieniądze na wykupienie Białki. Ale muszę zaryzykować. Muszę, choć szanse są niewielkie. Życie Białki kosztuje 7800 zł a do jutra muszę wpłacić zaliczkę 800 zł.

Dlatego proszę Was – pomóżcie Białce! Wiem, że macie inne wydatki. Wiem, że nie jest Wam łatwo. Ale jeśli wszyscy spróbujemy, zawalczymy – jest szansa, że ocalimy jedno niewinne życie. 

A to będzie najpiękniejszy prezent, jaki można ofiarować na święta.