„Nazywam się Bezik. Niedawno przyszedłem na ten świat. Moja mama, Basia, była przy mnie od samego początku. Pamiętam to ciepło, które mnie otuliło, kiedy po raz pierwszy próbowałem stanąć na chwiejnych nogach. Było mi tak dobrze, bo wiedziałem, że ona tam jest. W jej oczach widziałem miłość, a jej czuły dotyk sprawiał, że czułem się bezpieczny. Świat wydawał się wielki i pełen tajemnic, ale wiedziałem, że z mamą wszystko jest możliwe. Bo mamusia jest moją opoką, moim całym światem. Wierzyłem, że tak będzie zawsze – my razem, nie do pokonania.
Teraz wszystko się zmieniło. Stoję przy niej, ale widzę w jej oczach coś, czego wcześniej tam nie było – strach. Jej oddech jest przyspieszony, a kroki stawiane niepewnie. Stoimy razem, ale to nie jest już nasz dom, gdzieś nas zabrali. Czuję, że coś jest nie tak. Czuję to w napięciu jej ciała, w zapachu, który wisi w powietrzu. Nie wiem, dokąd nas prowadzą, ale widzę, jak mama próbuje ukryć przede mną prawdę. Udaje, że jest spokojna, choć jej serce bije tak mocno, że czuję to, stojąc obok niej. Boję się, ale przecież mama mnie ochroni prawda? Mamusiu jesteśmy tutaj razem…”

Kochani, błagam o pilną pomoc. Sytuacja jest dramatyczna. Do skupu koni trafiła klacz ze źrebaczkiem. Ten maluszek ma nie więcej niż pięć miesięcy. Mama – Basia to taka zwykła, wiejska klacz. Jest starsza i zaniedbana. Widać, że miała bardzo ciężkie życie, boi się ludzi, nie daje się dotknąć. Sterczą na niej żebra taka jest chudzinka, a kopyta widać, że nigdy nie były robione przez kowala. Są poprzerastane, obłupane, wykręcone. Brudna, matowa sierść świadczy o tym, że jest bardzo zarobaczona. Basia do tego kuleje i powłóczy tylnymi nogami. Historia tego konia jest straszna, handlarz powiedział mi, że kupił ją na Podlasiu z bardzo ciężkich warunków, gdzie nie była karmiona i nigdy nie była wypuszczana na dwór. Całe życie spędzała w zamknięciu, rodząc co rok kolejne źrebaki na mięso. Podejrzewam też, że musiała być bita, bo bardzo boi się dotyku i jak się za blisko podejdzie to ona kuli uszy i próbuje atakować. Jest przerażona i na pewno też obawia się, że odbiorą jej tego maluszka, tak jak zabrali jej wszystkie poprzednie dzieci. A ten malutki Bezik też jest przerażony. Patrzył na mnie tymi niebieskimi oczkami, wyciągał małe chrapki, ale nie dał się dotknąć, zresztą nie chciałam denerwować Basi, widać było, że ta bidulka bardzo ciężko znosi to co się dzieje. Handlarz szarpał ją i krzyczał cały czas, gdy ją prowadził, widać, że się jej bał. Powiedział, że „skończyło się jej szczęśliwe życie, zawsze same źrebaki od nich na święta na rzeź szły, a teraz komplet pojedzie…”.