Wyszedł do mnie handlarz, ale w głowie wciąż miałam ten wzrok, tego osiołka, który gdzieś tam jest. W rozmowie próbowałam się dowiedzieć czegokolwiek o nim, zawsze próbuję jakoś zagaić rozmowę, coś wskórać, ale nie zawsze niestety się to udaje.

Handlarz powiedział, że to “kolejny pasożyt”, że zaraz go nie będzie i co mnie to w ogóle obchodzi, skoro i tak nie mam pieniędzy, by coś z tym zrobić. Ledwo nadążamy ze spłatą zwierząt na czas, to jak teraz miałabym mu pomóc?

Niestety miał rację, nie miałam jak… Ale próbowałam coś ugrać, cokolwiek by się nie działo, to warto. Bo ja nie godzę się na takie traktowanie zwierząt, nigdy.

Kochani, nie mam pojęcia co ten biedny osiołek przeżył, ale wiem jedynie, że ma imię. To Bamboszek, handlarz nie opowiedział o nim kompletnie nic. Grał tylko na moich emocjach, na moich nerwach i współczuciu, sugerując, że to, co robię, to jest syzyfowa praca. Niestety.

Powiedział, że mogę sobie próbować, ale osioł nie rusza się stąd bez zaliczki, że i tak mam zobowiązania, więc kto znów zechce wesprzeć “jakiegoś osła”? Że to żadna strata, a poświęcenia zbyt wiele, by tracić czas na takiego “śmiecia”. Nigdy nie zrozumiem takiego myślenia. Życie jest cenne, każde, bez wyjątku.