„Całe życie byłem wierny. Pracowałem od świtu do zmierzchu, zawsze gotowy, by służyć człowiekowi. Nosząc ciężary, przemierzając długie drogi, nie skarżyłem się nigdy, bo ufałem, że jestem komuś potrzebny. Każdy dzień był taki sam – praca, zmęczenie, głód, a potem znowu praca. Ale kiedy tylko starość dopadła moje nogi, kiedy sił zaczęło brakować, trafiłem tutaj… W miejsce, gdzie w powietrzu czuć śmierć, a strach to mój jedyny towarzysz.

Mój pan powiedział, że jestem już bezużyteczny. Nie pytał, czy boli mnie serce, nie spojrzał w moje oczy, w których jeszcze tliło się życie. Przez lata przynosiłem mu zyski, dawałem z siebie wszystko, na każde wiaderko owsa musiałem sobie zasłużyć. A kiedy nadszedł dzień, w którym to ja potrzebowałem opieki, troski, odrobiny spokoju… Zostałem skazany.

Teraz stoję w ciemnym kącie obcej stajni, cicho, zrezygnowany, bo nie wiem, co mnie czeka. Nie rozumiem, dlaczego świat przygotował dla mnie tylko ból i cierpienie. Dlaczego nigdy nie zaznałem ciepła, miłości, miękkiej dłoni, która pogładziłaby mnie po pysku i powiedziała: „Antoś, już niczego nie musisz się bać”.

Zamiast tego słyszę kroki handlarza, czuję zimny dotyk sznura na mojej szyi. Mówią, że jutro pojadę w ostatnią drogę. Czy naprawdę na to zasłużyłem? Czy starość to przestępstwo, które skazuje na śmierć?

Tylko Wy możecie mi pomóc. Proszę, błagam… Pozwólcie mi uwierzyć, że człowiek potrafi być też dobry. Że na końcu tej drogi czeka na mnie coś innego niż śmierć w rzeźni. Że to życie, choć tak pełne bólu, może się jeszcze zmienić. Nie chcę odchodzić… Pomóżcie mi żyć.”