Walentynka – imię, które kojarzy się z miłością i troską. Ale życie tego małego kucyka było wszystkim, tylko nie tym. Przez długie lata ludzie patrzyli, jak cierpi w milczeniu. Nikt się nie ulitował. Nikt nie pochylił się nad jej tragedią, by pomóc.
Była więźniem ciemnej, brudnej komórki. Nie widziała słońca, nie czuła świeżego powietrza na skórze. Jej kopyta – nienaruszane przez kowala – wyrosły w zdeformowane, zakręcone „narty”, które uniemożliwiały jej normalne chodzenie. Każdy krok był torturą. Pod ciężarem własnego ciała czuła ból, który nie mijał, tylko narastał. Gnijące kopyta cuchnęły rozkładem, a każdy ruch sprawiały niewyobrażalną udrękę.

Malutkie i kruche ciałko Walentynki jest wstrząsającym obrazem zaniedbania. Cała skóra żyła własnym życiem – malutka jest tak zawszawiona, że rusza się wszystko. Z podrażnionej, chorej skóry schodzi sierść, odsłaniając ropne rany, podrażnienia, zaczerwienia. Świąd, pieczenie, ból – to była jej codzienność. Nie miała siły walczyć. Może już nawet nie wierzyła, że warto. Ale ja wierzę.

Walentynka trafiła do handlarza końmi rzeźnymi. Właściciele pozbyli się jej w sposób, w jaki oprawcy pozbywają się takich udręczonych zwierząt, które wstyd komukolwiek pokazać. Gdy dostałam zdjęcia, nie wahałam się ani chwili. Nie mogłam jej zostawić, wiedziałam, że jeśli nie zadziałam natychmiast, ona zniknie i świat nigdy nie dowie się o jej cierpieniu, a oprawcy nie poniosą żadnej kary. Walentynka została odebrana od handlarza. Wiedząc, że zostanie złożone zawiadomienie o znęcaniu się, zrzekł się praw do malutkiej. Podał również od kogo ją zabrał. Zrobię wszystko by oprawca Walentynki został ukarany. Bo nawet nie mając pojęcia o koniach nie da się nie widzieć jej cierpienia.