„Mam na imię Kulka.
Noszę pod sercem swoje dziecko… Jeszcze się nie urodziło, a już dostało wyrok. Tak jak ja.  

Przywieźli mnie tu i spędzili z samochodu do zimnej obory, w ciszy, która pachnie końcem. Jutro o świcie mam jechać – tam, skąd się nie wraca. Nie wiem, co zrobiłam. Pracowałam, dawałam z siebie wszystko. A teraz jestem tylko wagą, numerem… towarem. Mam tylko nadzieję, że ktoś to przeczyta. I zdecyduje, że zasługujemy na coś więcej niż śmierć.”