„Nazywam się Biały. Przez całe moje życie byłem wiernym towarzyszem człowieka. Dźwigałem ciężar, ciągnąłem wóz, pomagałem, służyłem. Całe moje życie było podporządkowane temu, by być użytecznym, by być potrzebnym. Każdego dnia dawałem z siebie wszystko, bo tak zostałem wychowany – do pracy, do poświęceń, do bycia częścią ludzkiego świata.

Ale teraz, kiedy moje ciało, już zmęczone i zniszczone przez lata pracy, zaczęło mnie zawodzić, staję się zbędny. Kulawy, niezdolny do pełnienia tych samych zadań, które przez tyle lat były moją codziennością. I teraz, teraz kiedy już nie jestem w stanie spełniać oczekiwań, nie jestem już wartością. Zostałem skazany na zapomnienie. Moja przyszłość to tylko rzeźnia.

Nie chciano mnie leczyć, nie dano mi szansy na odpoczynek ani spokojne życie. Zamiast tego postanowiono mnie odesłać na śmierć, jak rzecz, która straciła swoją wartość. Pytam, dlaczego? Całe życie dawałem z siebie wszystko…”

Kochani, u handlarza stanął kolejny koń skazany za niewinność. Bo kuleje, bo się już do niczego nie nada, bo nie zarobi pieniędzy, nie pomoże w polu, nie pociągnie wozu… Bo ludzie zniszczyli mu przez lata zdrowie, a dziś, kiedy to on potrzebuje pomocy, wszyscy się od niego odwrócili. Gdzie sprawiedliwość? Gdzie tu choć trochę wdzięczności, czy empatii dla zwierzęcia, które było oddane do samego końca? Jak zwykle człowiek zawodzi tych, którzy zrobiliby dla niego wszystko.

Dla Białego niestety nie ma zbyt wiele czasu, handlarz zgodził się mi go odsprzedać, ale warunkiem jest zaliczka płatna najpóźniej do końca dzisiejszego dnia. Nic więcej nie udało mi się załatwić, chciałam, by poczekał co najmniej dwa dni, ale ten kategorycznie odmówił, dodając, że po co ma czekać, skoro w rzeźni zapłacą mu od ręki. By dał szansę na uratowanie Białego, muszę dziś mu zapłacić 1500 zł. Życie chłopczyka to koszt 9500 zł. Koń jest bardzo duży, handlarz nie zejdzie z ceny, choćbym błagała go o to godzinami. Nie ma na to żadnej szansy…

Niestety Biały jest w bardzo złej sytuacji, nie wiem, czy uda nam się go uratować, chciałabym wierzyć, że tak, ale czasu jest bardzo mało. Zostały praktycznie ostatnie godziny, a czy uda mi się trafić do odpowiedniej ilości ludzi i ich przekonać do pomocy Białemu, tego nie wiem. Ale to jedyna nadzieja na jego ratunek, jedyna i ostatnia.

Kochani, z całego serca błagam o pomoc, Biały nie musi umierać. To nie jest jego czas. On nie zasługuje na taki koniec, to wszystko nie powinno mieć miejsca. Ale dla jego byłych opiekunów to już dziś nie ma znaczenia, dla nich jest martwy, jest tylko wspomnieniem. Nikt inny już nie przyjdzie z ratunkiem, zostaliśmy tylko my. I albo dziś my, albo jutro rzeźnia.

Monika