„Mam na imię Feluś. Prawie 30 lat żyję na tym świecie. Ale czy to naprawdę można nazwać życiem?

Od kiedy pamiętam, byłem w pracy. Woziłem dzieci, byłem atrakcją przy drodze, ciągnąłem wózki, dźwigałem ciężary, cierpliwie znosiłem wszystko, co człowiek mi kazał. Nie pytałem, nie buntowałem się. Byłem posłuszny.

Latem przychodziły rodziny, dzieci śmiały się, klepały mnie po szyi, a ja starałem się nie potknąć, choć nogi bolały, oczy już dawno odmawiały posłuszeństwa. Czasami dostawałem suche siano, czasami wodę – byle tylko jakoś przetrwać kolejny dzień. Nie było troski, nie było leczenia. Byłem tylko „tym koniem, który musi zarobić”.

Mijały lata, a ja ciągle dawałem z siebie wszystko. Choć bolało, choć czasami płuca odmawiały mi tchu, a każdy krok był wysiłkiem, szedłem dalej. Bo taka była moja rola, dawać ludziom radość.

A teraz? Teraz, gdy jestem stary, gdy moje ciało się poddało, kiedy oczy prawie nic nie widzą, usłyszałem tylko: „Nie nadaje się. Sprzedać go. Na mięso.”

Bez wdzięczności. Bez zastanowienia. Tak po prostu, jakby te wszystkie lata ciężkiej pracy nic nie znaczyły. Więc dostałem wyrok. Rzeźnia.”